|| LOVEBIRD ||
YUGYEOM/MARK
ใคร ๆ ต่างก็ต้องการอิสระกันทั้งนั้น
แต่ก็ใช่ว่าทุกคนจะได้มันมา
บางคนเอาตัวเองไปผูกมัดกับใครคนหนึ่งจนยอมทิ้งอิสระตรงหน้า
บางคนก็คอยแต่จะกักขังอีกคนเอาไว้ไม่ยอมมอบอิสระให้กับเขา
ขายาวเดินมาหยุดที่ปลายเตียงมองร่างผอมบางนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงสีขาวขนาดคิงไซส์
เขาค่อย ๆ ปลดเน็กไทด์สีเข้มออก ดึงชายเสื้อออกจากกางเกง
ปลดกระดุมจนครบทุกเม็ดแล้วถอดเสื้อเชิ้ตสีขาวโยนทิ้งไว้กับพื้นห้อง
เขาทิ้งตัวนั่งตรงปลายเตียง มือขาวเลื่อนไปจับข้อเท้าซ้ายของคนที่นอนอยู่
ริมฝีปากหนาประทับลงไปที่สร้อยข้อเท้าของอีกฝ่ายที่เขาใส่ให้เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ
มือหนาไล้ไปตามเรียวขาวสวยทั้งสองข้างจนไปถึงส่วนกลางของร่างกาย
เขาฝังจมูกลงตรงหน้าท้องของอีกฝ่ายโดยมีผ้าผืนบางกั้นเอาไว้
มือหนาเลื่อนสูงขึ้นเรื่อย ๆ จนไปหยุดอยู่ที่หน้าอก
นิ้วยาวบดขยี้ตุ่มไตของอีกคนจนคนที่นอนอยู่ร้องครางเสียงหวานออกมา
"อื้ม...อ๊า"
ร่างสูงยิ้มออกมาอย่างพอใจ
วันนี้ทั้งวันเขาทำงานมาเหนื่อยก็อยากให้ใครบางคนมาช่วยผ่อนคลาย
ใครบางคนที่ว่าก็คือคนตรงหน้าเขานี่เอง เปลือกตาสีมุกค่อย ๆ เปิดออก มือบางยกขึ้นมาลูบไปตามดงกรอบหน้าของคนที่ปลุกให้เขาตื่น
"กลับมานานหรือยัง"
"เพิ่งกลับมามาร์คนอนหลับสบายไหม"
"ก็ดี แต่จะสบายกว่าถ้ามียูคยอมนอนข้าง ๆ
ด้วย"
"จริงหรอ"
"จริงสิ"
ร่างสูงโน้มใบหน้าเข้าหาอีกฝ่าย
ริมฝีปากหนาประกบเข้ากับริมฝีปากอิ่ม
ดูดดึงกลีบปากจนพอใจก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปชิมน้ำหงานในโพรงปากของคนใต้ร่าง
มือบางสอดเข้าที่กลุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนพลางออกแรงกดให้อีกคนโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ขึ้น
มือหนาเลิกเสื้อตัวยาวขึ้นแล้วลูบไล้ไปตามเนื้อกายขาวเนียน
จูบอันนุ่มนวลในตอนแรกบัดนี้แปรเปลี่ยนเป็นจูบที่เต็มไปด้วยอารมณ์สวาท
ก่อนที่คนใต้ร่างจัขาดอากาศหายใจ
ร่างสูงจึงถอดจูบออกแล้วเปลี่ยนมาฝากร่องรอยไว้ที่ซอกคอขาวแทน
"แฮ่ก.. ยู คยอม"
มือหนาเลื่อนลงไปที่หน้าท้องแบนราบ เขาวนนิ้วรอบ ๆ สะดือของอีกคนก่อนจะค่อย
ๆ สอดมือลงไปที่ใต้กางเกงตัวบาง
"บอกแล้วว่าไม่ต้องใส่อะไรนอน
เพราะยังไงก็ถอดอยู่ดี"
"อื้ม..ก็อยากให้มาถอดทุกคืนนี่นา อึก"
"อ้อนเก่งจังนะ"
"อ้อน อื้อ...กับยูคยอมแค่คนเดียว อึก"
"อยากได้อะไรหรือเปล่าหื้ม"
"เปล่า...อื้อ...อ่า"
มือหนาลูบไล้ไปตามแก่นกายเล็กใต้กางเกงของอีกฝ่ายเพื่อกระตุ้นให้อารมณ์ของคนใต้ร่างพุ่งพล่านมากยิ่งขึ้น
มืออีกข้างทำหน้าที่ดึงกางเกงที่เป็นอุปสรรคในตอนนี้ออกอย่างช่ำชอง
มือเรียวของผู้ถูกกระทำกำผ้าปูที่นอนแน่นจนยับยู่ยี่
มือหนาทำหน้าที่ปรนเปรอส่วนกลางของคนตัวบางอย่างนุ่มนวลจนถึงจุดหมาย
น้ำสีขุ่นพุ่งออกมาจากส่วนปลาย
เข้าใช้ปากครอบครองแท่งนั้นเพื่อดูดกลืนน้ำรักรสฝาดจนหมด
"อ่า..."
ร่างสูงเดินลงมาจากเตียงแล้วก็ถอดเข็มขัดออก
สายตาคมยังคงจับจ้องไปที่ใบหน้าหวานที่ส่งสายตายั่วยวนมาที่เขาราวกับต้องการจนแทบจะขาดใจ
มือหนาถอดกางเกงสแล็คสีดำออกแล้วตามด้วยการถอดอันเดอร์แวร์สีน้ำเงินเข้ม
แก่นกายใหญ่ที่คนบนเตียงเคยชินปรากฏอยู่ตรงหน้า
แม้นี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้เห็นแต่ใบหน้าของเขาก็ขึ้นสีแดงระเรื่อราวกับลูกมะเขือเทศสุก
ร่างสูงก้าวขึ้นมาบนเตียงแล้วกำลังจะคร่อมร่างบางแต่ก็ถูกอีกฝ่ายดันตัวไว้ก่อน
เขามีสีหน้างุนงงเล็กน้อยปกติคนตัวเล็กไม่ห้ามเขาแบบนี้นี่นา
"อยากกินน้ำ"
"ก็กินสิ"
ร่างสูงยืนด้วยเข่าของตัวเอง
ร่างบางถอดเสื้อของตัวเองออกแล้วใช้มือจับแท่งยาวตรงส่วนกลางของคนตรงหน้า
เขาลูบไล้อยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็ใช้ลิ้นเล็มเลียไปที่ส่วนปลาย
ลิ้นชื้นลากไปตามแท่งเนื้อยาวก่อนจะใช้ปากครอบครองมันเอาไว้
เขาดูดดุนแท่งเอ็นร้อนขนาดใหญ่จนอีกฝ่ายร้องครางเสียงต่ำออกมาอย่างพอใจ
มือหนาสอดขยับกลุ่มผมสีอ่อนเพื่อระบายอารมณ์สวาท
ไม่นานนักน้ำรักสีขาวขุ่นก็พุ่งออกมาจากส่วนปลายจนอีกฝ่ายแทบกลืนลงไปไม่ทัน
"อืม...อ่า"
เขาไม่รอให้คนตัวเล็กได้กลืนกินมันจนหมดเขาก็ดึงออกก่อนแล้วจับอีกคนให้หันหน้าเข้าหัวเตียงจากนั้นก็แยกขาออกกว้าง
เขาสอดใส่แท่งเอ็นร้อนเข้าไปในช่องทางรักของอีกฝ่ายโดยไม่มีการเปิดทางก่อนแต่อย่างใด
ช่องทางคับแน่นตอดรัดแท่งเอ็นร้อนเป็นอย่างดี
มือเรียวกำหัวเตียงแน่นพร้อมกับร้องครางระบายความเจ็บตรงช่องทางรัก
"อ๊า!!! เจ็บนะ"
"อึก! ทนหน่อยนะคนเก่ง"
"อ๊า!!! อื๊ออ อ๊า"
ร่างสูงขยับสะโพกช้า ๆ
เพื่อให้อีกคนไม่ต้องทรมาณกับความเจ็บมาก
เมื่ออีกคนเริ่มคุ้นชินแล้วก็เพิ่มจังหวะขยับสะโพกเข้าไป
มือหนาทั้งสองข้างจับเอวบางเอาไว้เพื่อคอยควบคุมจังหวะที่เหมาะสม
"อ๊า!! ลึกอีก"
ความเจ็บเริ่มลดลงเพราะมีความเสียวซ่านเข้ามาแทนที่
ยูคยอมขยับสะโพกเร็วขึ้นอีก
เสียงเนื้อกระทบกันดังแข่งกับเสียงครางหวานของทั้งสองคน
"อ๊า!! อื้อ อ๊า"
"อืม..อ่า อ่า"
เสียงครางของมาร์คเป็นเสียงที่ยูคยอมชอบที่สุด
เสียงครางหวานช่วยเพิ่มอารมณ์ให้สูงขึ้นเรื่อย ๆ เขาขยับสะโพกเร็วขึ้น
เร็วขึ้นและเร็วขึ้น จนทั้งสองถึงจุดหมายพร้อมกัน
น้ำสีขุ่นของยูคยอมพุ่งเข้าไปในช่องทางรักของมาร์คจนมันทะลักไหลซึมออกมาตามเรียวขาสวย
มือหนาเอื้มไปจับแก่นกายเล็กของคนใต้ร่างหยอดเย้าส่วนแลายที่ปริ่มน้ำสีขาวจนทั่วอย่างชอบใจ
มาร์คหอบตัวโยนแล้วหันหน้ามามองยูคยอม
"จะเอาอะไรหื้ม ทำหน้าอ้อนขนาดนี้อ่ะ"
"ไม่ได้จะเอาอะไรสักหน่อย"
มาร์คหันหน้ากลับไปทางเดิม
เขารู้ว่าตัวเองแยู่ในสถานะอะไร ไม่มีสิทธิเรียกร้องหรือต่อรองอะไรมากมาย
แค่คิดถึงก็เท่านั้นเอง
"งอนอะไรหรือเปล่า"
ยูคยอมถอดแท่งเอ็นออกแล้วกดอีกคนให้นอนลง
จากนั้นก็ตามลงไปนอนข้าง ๆ มาร์คกอดอีกฝ่ายแน่นราวกับกลัวว่าอีกฝ่ายจะหายไปไหนอีก
ยูคยอมลูบหัวมาร์คเบา ๆ แล้วจูบไปที่ขมับ
"เป็นอะไรหื้ม"
"นึกว่าจะไม่มาหาแล้ว
นึกว่าจะปล่อยทิ้งไว้ที่นี่แล้วไปหาคนอื่นแล้ว"
"เอาอะไรมาพูด คนอื่นไหนล่ะ"
"ก็อาทิตย์ก่อนได้ยินยูคยอมคุยโทรศัพท์นี่นา"
"เรื่องงานเฉย ๆ"
"อืม..."
"มาร์ค"
"หืม"
"ถ้าปล่อยให้เป็นอิสระจะโอเคไหม"
ร่างเล็กลุกขึ้นนั่งทันที
เขามองไปที่ยูคยอมด้วยสายตาที่เศร้าสร้อย
น้ำสีใสเริ่มคลอหน่วยอยู่ที่เบ้าตาทั้งสองข้าง
"ทำไม...จะไม่เลี้ยงนกตัวนี้แล้วหรอ"
"อย่าร้องไห้ แล้วนกตัวนี้ต้องการอิสระไหม"
"ไม่...ฮึก"
ยูคยอมเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาที่แก้มของมาร์คออก
เขาเป็นคนไปจับนกตัวนี้มาใส่กรงเพียงเพราะนกตัวนี้ต่างก็มีหลายคนหมายปองและก็จับได้ยาก
พอเขาจับมาขังได้แล้วจากตอนแรกที่เลี้ยงเพราะความสวยงามแต่แล้วเขาก็ดันตกหลุมรักนกตัวนี้เสียเอง
"ทำไมไม่ต้องการล่ะ ไม่ขังแบบแต่ก่อนแล้วไง"
"ได้แล้วก็ทิ้งหรอ ฮึก..ฮือ"
"ไม่ใช่แบบนั้น"
"ฮือ...ไม่ไป ฮือ"
มาร์คสวมกอดยูคยอมแน่นจนแทบหายใจไม่ออก
น้ำตาเปียกเลอะไปทั่วแผงอกแกร่ง
ยูคยอมพยายามจะอธิบายแต่มาร์คก็พูดออกมาเป็นภาษาแปลก ๆ ด้วยเสียงดัง ๆ
เพื่อกลบสิ่งที่ยูคยอมจะพูด
"แบ่ ๆ บา ๆ บู ๆ บี ๆ"
ยูคยอมจึงยกมือปิดปากมาร์คเอาไว้แล้วเริ่มพูดอีกครั้ง
มาร์คจึงยกมือขึ้นมาปิดหูทั้งสองแทน น้ำตาเริ่มไหลลงมาอีกครั้ง
ร่างบางตัวสั่นและสะอื้นจนน่าสงสาร
"ไม่พูดแล้ว ๆ หยุดร้องก่อน"
มือหนากอดปลอบอย่างอ่อนโยนแต่ก็ไม่มีทีท่าว่ามาร์คจะหยุดร้องไห้เลย
ยิ่งปลอบเหมือนว่าจะยิ่งร้องหนักกว่าเดิมอีก
"ฮึก..ฮือ จะปล่อยทำไม
ถ้าคิดจะปล่อยแบบนี้จะจับมาทำไมแต่แรก ฮือ...ได้จนพอใจแล้วก็ทิ้งหรอ ฮึก ฮือ"
"ไปกันใหญ่แล้วฟังก่อน"
"ทำไมอ่ะ ทำอะไรให้พอใจหรอ
ไม่ดื้อแบบเมื่อด่อนแล้วนะ ฮึก..หรือว่าไปเจอนกตัวใหม่เลยจะทิ้งนกตัวนี้"
"มาร์คไม่ใช่แบบนั้นนะ"
"มาทำให้เค้ารักแล้วจะทิ้งเค้าหรอ ฮือ..."
"อะไรนะ!"
"ฮือ.....รัก! รักมาก ฮือ..."
ร่างเล็กกอดยูคยอมแน่นจนแทบหายใจไม่ออก
ที่เขาอยากปล่อยให้อีกฝ่ายเป็นอิสระก็เพราะกลัวว่าที่จับมาขังเป็นนกน้อยในกรงทองแบบนี้ตะถูกอีกคนเกลียดเอา
แถมยังฉกฉวยความสุขจากร่างกายอีกฝ่ายอีก
"ชู่..เงียบก่อนนะคนเก่ง"
"ฮึก! ฮือ.."
"ไม่ปล่อยแล้วครับ ไม่ร้องแล้วนะโอ๋ ๆ"
"ฮือ...ไม่ไป"
"ไม่ไปครับไม่ไปแล้ว นอนนะนอน ร้องไห้มากตาบวมนะ
พรุ่งนี้จะพาออกไปข้างนอก"
"ไม่ไป ถ้าไปแล้วจะปล่อยใช่ไหม
จะทิ้งใช่ไหม"
"ไม่ทิ้ง ๆ
ขังไว้ในห้องนี้มาครึ่งปีแล้วก็อยากพาออกไปข้างนอกบ้าง"
"ไม่ไป"
"อ่า ๆ ไม่ไปก็ไม่ไป"
"ฮึก.."
"นอนนะคนเก่ง"
"รักไหม"
"รักมาร์คไหม ยูคยอมรักมาร์คหรือเปล่า"
"รักสิ รักมาก ๆ
ด้วยแต่กลัวว่าจะโดนเกลียดกว่านี้เลยจะปล่อยให้เป็นอิสระ"
"จูบมาร์คสิ"
ร่างสูงยิ้มให้คนในอ้อมกอดจาดนั้นก็มอบจูบอันแสนหวานให้
เขาจูบซับน้ำตาบนใบหน้าของมาร์คจนแห้งสนิท แล้วกอดมาร์คเข้าสู่นิทราไปพร้อมกัน
บางครั้งคนเราก็เลือกที่จะพันธนาการตัวเองไว้กับใครบางคนและละทิ้งอิสระของตนเอง
เพียงเพื่อแลกกับสิ่งที่มีค่าที่สุด นั่นก็คือ ความรัก
- L O V E B I R D -
☺; ชอบก็ส่งฟีดแบคมาที่ #ficmeeso นะคะ
