[OS] ฟิคทานตะวัน Special [NiorBam] (18+)

ฟิคทานตะวัน สเปเชียล คิคิ (18+)

Junior×Bambam

By markry

***ป.ล.ยังไม่ได้แก้คำผิด***


   สองเดือนที่ผ่านมาแบมแบมและจินยองใช้เวลาอยู่ด้วยกัน ทั้งกินข้าว เดินเที่ยว ดูหนัง หรือแม้แต่ในมหาวิทยาลัยเองพอว่างจากคาบเรียน ทั้งสองก็จะมานั่งคุยกัน บางทีแบมแบมก็เป็นฝ่ายนั่งเฝ้าจินยองอ่านหนังสือจนเป็นที่ชินตาของคนในหมาวิทยาลัย แฟนคลับที่สร้างเพจในโซเชียงให้จินยองหนุ่มฮอตประจำมหาวิทยาลัยต่างกันอิจฉาแบมแบมเป็นอย่างมาก

   วันนี้ก็เช่นเคยแบมแบมมานั่งเฝ้าจินยองทำรายงานใต้ตึกคณะแต่ที่แปลกไปคือมีบุคคลอื่นมานั่งร่วมโต๊ะด้วย 'เจสสิก้า'คือดาวประจำคณะ เธอเป็นรุ่นพี่ของแบมแบมหรือพูดง่ายๆคือเรียนชั้นปีเดียวกันกับจินยอง ลำพังแค่นั่งร่วมโต๊ะด้วยก็คงไม่มีปัญหาแต่เจสสิก้าส่งวายตาหวานเยิ้มให้จินยองตลอดเวลา มือก็ลูบไปตามแขน เท้าก็เขี่ยขาอีกฝ่ายโดยไม่เกรงใจเลยว่ามีอีกคนนั่งหายใจร่วมกันภายในโต๊ะอยู่

   จินยองดูปกติราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขายังคงนั่งเขียนรายงานต่อไป แต่เป็นแบมแบมเองที่ไม่พอใจ ก็แบมชอบของแบมทำไมต้องมายอมให้คนอื่นมาทำแบบนี้ด้วยล่ะ

"พี่เจสสิก้าครับ แบมว่าพี่นั่งเขียนดีๆก็ได้มั้งครับ ถึงโลกนี้จะกลมแต่มันก็ไม่ได้เอียงขนาดนั้นนี่ครับ"

"ค่ะ" เจสสิก้าปรายตามองแบมแบมก่อนจะค่อยๆเจยิบตัวออกห่างจินยอง จินยองเองที่ไม่สนใจแต่แรกก็แอบยิ้ม จริงๆเขาเองก็ไม่ชอบให้เจสสิก้าทำแบบนี้ แต่ที่ปล่อยให้ทำเพราะอยากเห็นปฏิกิริยาของรุ่นน้องตัวเล็กมากกว่า "แล้วน้องแบมมานั่งทำอะไรตรงนี้คะ ไม่มีเรียนเลยหรอ ดูว่างเนาะ"

"ว่างครับ ถ้าไม่ว่างผมก็คงไม่มานั่งตรงนี้หรอก"

"อ้อเหรอคะ"

"ครับ!" อดทนไว้แบมแบมอยู่ต่อหน้าพี่จินยองต้องคีพลุคเอาไว้

"แล้วทำไมถึงมานั่งเฝ้าจินยองแบบนี้ละ แฟนก็ไม่ใช่" ประโยคคำถามนี้ทำเอาแบมแบมถึงกับตัวชาหน้าชาไปหมด นั่นสิแฟนก็ไม่ใช่เขาจะมานั่งเฝ้าทำไม

"ก็... ก็... ก็คือ"

"ก็อะไรคะ" เจสสิก้าส่งยิ้มให้อีกฝ่าย

"เปล่าครับ ผมคงกวนพวกพี่ทำรายงานงั้นขอตัวก่อนนะครับ" แบมแบมพูดเสร็จก็รีบเดินออกจากโต๊ะไป จินยองที่ก้มหน้าก้มตาทำรายงานตั้งแต่แรกก็รีบเงยหน้าขึ้นมาเพื่อจะบอกแบมแบมว่าไม่เป็นไร แต่เจ้าตัวเล็กก็เดินออกไปไกลแล้วเขาจึงหันไปทำหน้าดุใส่เพื่อนตัวเอง

"ทำไมต้องแกล้งด้วย"

"ก็เด็กนายน่ารักดีนี่นา เห็นแล้วอยากแกล้ง คิกๆ"

"ถามแบบนั้นก็เกินไปนะเจสสิก้า แบมแบมคิดมากนะ"

"งั้นนายก็ทำให้มันชัดเจนสิ อย่าบอกนะว่าคนนี้ก็เล่นๆอ่ะ"

"เปล่าสักหน่อย คนนี้ฉันเล็งมาตั้งนานแล้วนะ"

"เอ้า แต่นายก็ไม่เห็นทำอะไรเลยนะ ปกติเสือแบบนายไม่ถึงอาทิตย์ก็เรียบร้อยแล้วนี่นา"

"ค่อนเป็นค่อยไปสิวะ ฉันทำส่วนของฉันเสร็จละ เธอทำที่เหลือต่อละกัน ไปละนะ"

"เอ่อจ้า ตามสบายเลยค่ะเพื่อน แหมจะรีบไปหาน้องแบมคนน่ารักล่ะสิ"

"เรื่องของฉันหน่า ไปละนะ" จินยองรีบเก็บของลงกระเป๋าแล้วเดินออกไปทิ้งให้เจสสิก้าปั่นรายงานส่งอาจารย์อยู่คนเดียว

   จินยองกดโทรศัพท์ต่อสายถึงคนตัวเล็กแต่อีกฝ่ายกลับตัดสายทิ้งทุกครั้งจนจินยองเริ่มงงว่าแบมแบมงอนเพราะเรื่องแค่นี้เนี้ยนะ หรือเพราะอะไร สุดท้ายก็โทรหาเพื่อนสนิทแบมแบมแทน

-ครับพี่-

-ยูคยอม แบมแบมอยู่ด้วยหรือเปล่า-

-เปล่าครับพี่มีอะไรหรอครับ-

-พี่โทรหาก็ตัดสายทิ้งตลอด บอกด้วยนะว่าถ้างอนก็รับสายพี่จะง้อ ง้อแบบที่ไม่รู้ว่าผิดอะไรเนี้ยแหละ-

-เอ่อ...ครับๆเดี๋ยวเจอมันแล้วจะบอก-

-พี่รู้ว่านั่งข้างๆกันนั่นแหละ แค่นี้แหละ-

-ครับพี่จินยอง-

   จินยองวางสายเสร็จก็เดินไปที่ห้องสมุดเพื่อไปอ่านหนังสือ มันเป็นที่ที่เขาชอบไปมากที่สุดแต่สองเดือนที่ผ่านมาแทบจะไม่ได้เข้าเลย วันๆก็ขลุกอยู่แต่กับแบมแบม เที่ยวบ้าง กินข้าวบ้าง ดูหนังบ้าง บางทีก็พาไปเล่นเกมที่ห้องโดยที่ไม่มีอะไรเกินเลย แม้ใจจะอยากแค่ไหนก็ตามแต่จินยองคิดว่าเขาอยากทะนุถนอมแบมแบมเอาไว้ แต่สถานะของทั้งสองก็ยังคงคลุมเครืออยู่ดี

______________________________________

"มึงพี่เขารู้ว่ะว่ามึงอยู่กับกู" เพื่อนร่างหมีหันมาพูดกับเพื่อนตัวจ้อย

"เขาว่าไงบ้าง"

"พี่เขาบอกว่า ถ้ามึงงอนก็รับสายเขาจะง้อ ง้อแบบที่ไม่รู้ด้วยว่าผิดอะไรด้วย มึงเป็นเหี้ยไรครับ"

"พี่เขาด่ากูหรอ"

"ป่าว อันหลังกูเติมเอง"

"เชี้ย!"

"ว่าแต่มึงแหละเป็นไร หน้าบูดขนาดนี้อ่ะ"

"พี่เจสสิก้าไง อ่อยพี่จินกู รายนั้นก็ปล่อยให้ลวาลามขนาดนั้น น่าหมั่นไส้มั้ยล่ะ"

"อ่อ มึงหึง?"

"กูมีสิทธิด้วยหรอวะ แฟนก็ไม่ใช่"

"อ่าว นี่พวกมึงยังไม่คบกันอีกหรอวะ"

"เฮ้อ ไม่อ่ะ พี่เขาไม่ได้ขอ"

"มึงรักพี่เขาอ่ะเด้ ปกติถ้ามึงคุยกับใครเกินเดือนแม่งก็คบหมด นี่คนนี้สองเดือนละนะ ยังไม่อะไรกันเลย กูว่ามึงโดนทิ้งแน่ๆ ฮ่าๆๆ"

"อย่าแช่งดิวะ มึงๆ"

"หืม ไร"

"มึงว่าถ้ากูยอมพี่เขา เขาจะคบกับกูป้ะ"

"ฮ่าๆใจเย็น นี่มึงอยากได้พี่เขาขนาดนั้นเลยหรอวะ"

"ก็กูรักของกูนี่หว่า ไปห้องทีไรพี่จินก็ไม่เห็นทำไรกูเลย ไหนว่าเป็นเสือไง อยู่กับกูนะอ้อนเป็นแมวเลย"

"เผด็จศึกสิมึง เชื่อกู ฮ่าๆ"

"เอาจริงนะ กูกล้านะ"

"หรา มึงเนี้ยนะกล้า เคยก็ไม่เคย พูดเหมือนทำเป็นนะแหม"

"เอาน่าๆ"

"แต่ก่อนอื่นมึงรอรับสายพี่เขาละกัน กูไปก่อนนะ มีนัด"

"นัดเหี้ยไรวะ ช่วงนี้กลับบ้านเร็วนะมึง"

"เรื่องของกูหน่า ไปละเจอกันๆ"

"โอเคๆ"

   ยูคยอมแย่งตัวออกไปเหลือแค่แบมแบมที่นั่งรอโทรศัพท์จินยองในโรงอาหารใต้คณะ รอแล้วรอเล่า รอมาสามชั่วโมงละ นั่งจ้องจนโทรศัพท์แทบไม่คลาดสายตาแต่ก็ไม่มีวี่แววของสายโทรเข้าเลย แบมแบมตัดสินใจโทรหาอีกฝ่ายแทนแต่ก็ไร้การตอบรับใดๆ เขาจึงตัดสินใจส่งข้อความเข้าไปในแอปพลิเคชั่นไลน์แทน

บวมบวม: ผมรอพี่โทรมาแต่พี่ก็ไม่โทร ผมคงสำคัญตัวผิดไปจริงๆ พี่ไม่ได้เป็นอะไรกับผมทำไมต้องมาง้อคนแบบผมด้วยจริงมั้ย ขอโทษนะครับที่ทำตัวงี่เง่า :( 10:10
บวมบวม: .... 12:30
บวมบวม: จะไม่โทรมาจริงๆหรอ นั่งรอที่โรงอาหารนานแล้วนะ TT 12:50
บวมบวม: บายครับ 13:20

   จินยองมัวแต่อ่านหนังสือจนลืมไปว่าต้องโทรหาแบมแบม เวลาที่เขาอยู่กับกองหนังสือเขาเหมือนถูกดูดไปอีกโลกหนึ่งซึ่งน้อยคนนักที่จะผ่านเข้ามาได้ หนึ่งในนั้นคือแบมแบม จินยองรีบควักมือถือออกมาดูเห็นข้อความแจ้งเตือนก็รีบปลดล็อคแล้วกดอ่าน หัวใจหล่นวูบไปที่ตาตุ่ม คงต้องได้ง้อของจริงแล้วล่ะสิ

   จินยองพยายามโทรหาแบมแบมทุกๆห้านาที บางทีโทรหาแค่ไม่ถึงนาทีก็กดวางสายแล้วกดโทรใหม่ จินยองร้อนใจเป็นอย่างมากที่อีกฝ่ายไม่ยอมรับโทรศัพท์สักที คงต้องเดือดร้อนเพื่อนอีกแล้วสินะ ว่าแล้วก็ต่อสายหาเพื่อนสนิททันที

-เหี้ยบอมกูขอที่อยู่หอน้องแบมหน่อย-

-เอาไปทำไมวะ-

-ไปง้อ-

-มึงจะเคลมน้องรหัสกูหรอสัส ฮ่าๆ-

-ใช่เวลามาตลกมั้ยครับมึง เร็วกูรีบ โกรธกูไปไหนต่อไหนแล้วเนี้ย-

-เอ่อๆเดี๋ยวไลน์บอก ว่าแต่มึงพลาดนะพูดเลย-

-พลาดอะไรวะ-

-แบมมันเป็นคิดมากนะ อะไรไม่รู้เก็บมาคิดหมด มึงทำน้องโกรธอ่ะไม่ง่ายนะที่จะหาย-

-มึงช่วยให้กำลังใจเพื่อนมึงได้มั้ยครับ-

-ไม่เว้ย ฮ่าๆ-

-แค่นี้นะ รีบบอกที่อยู่ด้วย-

-เออๆ-

   วางสายเสร็จจินยองก็เปิดช่องแชทของเขากับเพื่อนรอ ถ้าโทรถามยูคยอมรายนั้นไม่บอกแน่ๆก็ต้องโทรหาพี่รหัสแบมแบมที่บังเอิญเป็นเพื่อนสนิทกับเขาพอดี

แจบอม: ตึกT9 ชั้น4 ห้อง406

______________________________________

   จินยองรีบแจ้นไปตามที่อยู่นี้ทันที เขามาถึงหน้าตึกแล้วต้องรอให้มีคนแตะคีย์การ์ดก่อนถึงจะเข้าไปข้างในได้ ระหว่างรอก็โทรหาแบมแบมตลอดแต่ก็ไร้วี่แววของอีกฝ่าย เขาตัดสินใจเคาะประตูห้องยืนรออยูาครู่หนึ่งก็มีเสียงเปิดประตูออกมา แบมแบมตกใจเล็กน้อยที่เห็นจินยองยืนอยู่หน้าห้อง สีหน้าลังเลของแบมแบมบ่งบอกว่าควรให้เข้ามาในห้องดีหรือเปล่า แต่จินยองก็ถือวิสาสะผลักประตูเข้ามาภายในเสียเอง

   เขาทั้งสองยืนจ้องหน้ากันอยู่ จนแบมแบมเองที่หลบสายตามองออกไปทางนอกหน้าต่าง จินยองจึงเดินเข้าไปประชิดตัวมากยิ่งขึ้น ด้วยความสูงของคนพี่ทำให้ตอนนี้เขาหายใจรดหน้าผากคนน้อง คนตัวเล็กกว่ารับรู้ถึงลมหายใจร้อนๆของอีกฝ่ายเขาคงวิ่งขึ้นมาทางบันไดแน่ๆ

"แบมครับพี่ขอโทษ พี่อยู่ในห้องสมุดเลยปิดเสียงปิดสั่นมือถือ แบมรอพี่นานมั้ยครับ" คนตัวเล็กช้อนตาขึ้นมองอีกฝ่าย

"นานครับ นานมากแต่พี่ก็ไม่เห็นโทรมาเลย" น้ำเสียงแสดงอาการงอนออกมาได้อย่างชัดเจน

"ขอโทษครับ ขอโทษทุกอย่างเลยสำหรับวันนี้ ทั้งเรื่องเจสสิก้าทั้งเรื่องไม่โทรหา พี่ผิดไปแล้วให้อภัยนะครับ ดีกันๆ" จินยองชูนิ้วก้อยขึ้นมาหวังให้คนตัวเล็กเกี่ยวมันไว้

"ช่างเถอะครับจริงๆพี่ไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้ เราไม่ได้เป็นอะไรกันผมรู้ดีครับ" คนตัวเล็กเดินหนีไปอีกทางแต่ก็ถูกมือหนาคว้าเอวเอาไว้

"ไม่เอาอย่าหนีสิ" จินยองเอาหน้าซุกเข้าไปที่ซอกคอของแบมแบม

"พี่จินยองปล่อยนะทำอะไรเนี้ย" แบมแบมพยายามแกะมือปลาหมึกของคนพี่ออก ใจจริงๆก็ไม่ได้รังเกียจหรอกแต่ตอนนี้งอนอยู่ต้องคีพลุคนิ่งๆไว้ก่อน

"ไม่ปล่อย" แบมแบมสะบัดตัวออกจนหลุดจากพันธนาการของคนพี่

"ออกไปเลย!"

"ไม่!"

"ผมบอกแล้วไงว่าพี่ไม่ต้องมาทำแบบนี้ก็ได้ เราไม่ได้เป็นแฟนกันซักหน่อย ผมรู้นะตลอดเวลาที่เราคุยกันมาพี่ก็คุยกับคนอื่นด้วย"

"แล้วไงแบม ก็ไม่แปลกเพราะพี่ยังโสดพี่จะคุยกับใครก็ได้"

"งั้นพี่ก็ไปคุยกับคนอื่นเถอะ ผมไม่ชอบ ยังไงสุดท้ายแล้วพี่ก็คงไม่เลือกผมอยู่ดี!"

"แบม! ได้ยินจากปากพี่หรอว่าพี่เลือกใคร โอเคพี่ยอมรับว่าพี่นิสัยแย่ที่คุยกับใครหลายคนแต่พี่ก็ให้ความสำคัญกับแบมเป็นคนแรกเสมอแค่นี้ยังไม่พออีกหรอ"

"พี่ออกไปเถอะ สำหรับพี่อาจแค่ต้องการคนคุยด้วยแก้เหงา แต่สำหรับแบมคือแบมรักพี่ไปแล้ว"

"..." คำว่ารักที่แบมแบมพูดออกมาทำให้หัวใจของจินยองที่เคยด้านชากลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง นี่ว่าแบมแบมคือคนที่ทำลายกำแพงหัวใจของเขา

"บอกให้ออกไปไงเล่า!" ร่างบางผลักอกของร่างสูงเต็มแรง ร่างสูงที่ไม่ทันได้ตั้งตัวก็ล้มลงกับพื้น ร่างบางย่อตัวลงไปผลักอกอีกครั้ง ครั้งแล้วครั้งเล่าจนร่างสูงชักทนไม่ไหว

"โกรธขนาดนั้นเลยหรอห้ะ!? ไล่ขนาดนี้อะนะ"

   จินยองรวบมือแบมแบมทั้งสองข้างไว้ในมือเดียว มือที่ว่างอีกข้างก็จัดการกดท้ายทอยของอีกฝ่ายเข้ามาใกล้ ร่างสูงประกบริมฝีปากหนาเข้ากับริมฝีปากอิ่ม กัดลงไปที่ริมฝีปากล่างจนของเหลวสีแดงซึมออกมา ร่างสูงกระชากข้อมืออีกฝ่ายเข้ามาใกล้ทำให้ร่างบางเสียหลักล้มทับไปทั้งตัวของอีกฝ่ายและเผลออ้าปากกว้าง ลิ้นร้อนของคนร่างสูงใช้โอกาสนี้แทรกเข้าไปภายในโพรงปากของอีกฝ่าย ควานหาความหวานไปจนทั่ว กลิ่นคาวคละคลุ้งไปทั่ว จูบที่หนักหน่วงและดุดันของจินยองทำให้แบมแบมเริ่มคล้อยตาม ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นจุดที่อ่อนโยน

   ร่างสูงค่อยๆคลายมือออกจากข้อมือของอีกฝ่ายที่ตอนนี้เริ่มขึ้นสีแดงเพราะแรงบีบของตัวเอง มือบางจับไหล่หนาแน่น ลิ้นคนทั้งคู่ก็ยังคงทำหน้าที่ของมันอย่างไม่ลดละ ทั้งสองแลกจูบกันอย่างพอใจก่อนที่ร่างสูงจะค่อยๆถอนริมฝีปากออกมาอย่างเสียดาย แต่เขาต้องทำอย่างอื่นต่อแล้ว หยุดแค่นี้คงไม่ได้แน่

   จินยองช้อนตัวแบมแบมขึ้นมาอุ้มในท่าเจ้าหญิง ตัวเบาราวกับสำลีขาว แววตาหวานเยิ้มที่มองยังไงก็ยั่วยวนเขาชัดๆ สองแขนร่างบางโอบรอบคอคนพี่อย่างรู้งาน สายตาที่มองใบหน้าอีกฝ่ายกระตุ้นอารมณ์ความอยากได้ดีทีเดียว

   ร่างสูงวางร่างบางไว้ที่บนเตียงก่อนจะถอดเสื้อของตัวเองออก มือหนาสอดเข้าไปที่ใต้เสื้อยืดผืนบางของคนตัวเล็ก ไล้ไปตามร่างกายจนหยุดอยู่ที่เม็ดบัวสีชมพู หยอกเย้าจนพอใจก่อนจะใช้มือถอดเสื้อที่เป็นอุปสรรคออก ร่างกายขาวนวลเนียนดึงดูดสายตาจินยองเป็นอย่างมาก เขายอมรับเลยว่าถึงร่างกายแบมแบมจะผอมบางแค่ไหนแต่พอเวลาอยู่บนเตียงแล้วกลับดึงดูดสายตาได้อย่างดี เขาก้มลงไปซุกไซร้ซอกคอขาวเนียนจนร่างบางร้องครางออกมา มือหนาเลื่อนลงไปถอดกางเกงร่างบางออก ส่วนกลางของอีกฝ่ายที่เริ่มชูชันขึ้นมาทำให้ร่างสูงต้องช่วยผ่อนคลาย เขาใช้มือข้างหนึ่งรูดรั้งส่วนกลางของร่างบางเป็นจังหวะอย่างช้าๆ

"อ่าา..."

   ร่างสูงเร่งจังหวะมือยิ่งขึ้น ไม่นานร่างบางก็ปลดปล่อยออกมา ร่างสูงจัดการปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตัวเองออก เอาน้ำสีขาวขุ่นของคนตัวเล็กมาชะโลมนิ้วมือของตัวเอง

"เจ็บนิดนึงนะแบม"

"อื้อ"

   ร่างบางพยักหน้ารับรู้ ร่างสูงค่อยๆสอดนิ้วชี้เข้าไปที่ช่องทางรักเป็นนิ้วแรก ร่างบางหลับตาแน่นด้วยเจ็บและความรู้สึกแปลกใหม่ที่ไม่เคยได้รับมาก่อน ร่างสูงสอดนิ้วกลางเข้าไปอีกนิ้ว ตามด้วยนิ้วนาง เขาไม่รีบร้อนจึงปล่อยให้ร่างบางปรับตัวให้ชินเสียก่อน เขาค่อยๆขยับนิ้วเข้าออกเป็นจังหวะที่ช้าที่สุด ร่างเล็กบิดเร้าเพราะความเจ็บปวดที่ได้รับ

"เจ็บมากมั้ย หลังจากนี้พี่จะหยุดไม่ได้แล้วนะแบม ถ้าไม่อยากต่อก็บอกนะ"

"อึก... อ่า... ต่อเลยพี่จิน แบมพร้อมแล้ว" เสียงแหบพร่าตอบออกมาแต่ตายังคงหลับสนิทเพราะความเจ็บ

   จินยองถอนนิ้วออกมาก่อนจะเอาน้ำขาวขุ่นของร่างบางมาชะโลมแท่งร้อนของตน รูดรั้งอยู่สองสามทีก็ขยายตัวเต็มที่

"แบมครับ ลืมตาสิ"

"งื้ออออ"

   ร่างบางค่อยๆเปิดเปลือกตาออก และค่อนข้างตกใจกับขนาดของร่างสูง ร่างสูงค่อยๆสอดแก่นกายเข้าไปที่ช่องทางรักของร่างเล็กแต่สายตายังคงจับจ้องไปที่คนใต้ร่างไม่วางตา ร่างเล็กเองก็มองการกระทำนั้นอย่างพอใจ เขาเต็มใจให้อีกฝ่ายทำแบบนี้เอง ทำไมจะไม่ชอบล่ะ ถึงแม้ต้องรับมือกับความเจ็บปวดอันมหาศาลที่จะตามมาก็เถอะ

"เจ็บ แบมเจ็บ ฮืออออ"

   น้ำตาไหลอาบแก้มใส มือเล็กขยำผ้าปูที่นอนจนยับยู้ยี้ไปหมด ร่างสูงสอดแก่นกายเข้าไปจนสุด เขาปล่อยไว้สักพักเพื่อให้คนตัวเล็กได้ปรับตัว

"จิกไหล่พี่ก็ได้นะครับ ร้องออกมาดังๆเลยนะไม่ต้องกลั้นเสียงไว้ พี่อยากได้ยินเสียงแบม"

   มือเล็กเลื่อนขึ้นไปจับไหล่แน่น ร่างสูงรู้สึกร่างบางเริ่มปรับตัวได้แล้วก็ขยับสะโพกเป็นจังหวะช้าๆไม่รีบร้อน เสียงร้องบ่งบอกถึงความเจ็บปวดในตอนแรกของร่างบางบัดนี้แปรเปลี่ยนเป็นเสียงครางหวานที่คนฟังพออกพอใจเป็นที่สุด

"อ๊ะ อ๊า.. อ๊ะ!"

"อืม........"

   เสียงครางต่ำของจินยองบ่งบอกถึงความพอใจในบทรักครั้งนี้ เขาขยับสะโพกรัวเร็วและถี่ขึ้น ก่อนจะผ่อนจังหวะช้าลงเพื่อแกล้งคนใต้ร่าง คนตัวเล็กมองด้วยสายตาหวานเยิ้มก่อนจะร้องขออีกฝ่าย

"พี่จินเร็วสิ งื้อ ... แบมไม่ไหวแล้วนะ"

   ร่างสูงยิ้มอย่างพอใจก่อนจะโน้มใบหน้าลงประกบฝีปากอีกครั้งโดยไม่มีการรุกล้ำใดๆ เขาขยับสะโพกรัวถี่อีกรอบ จนเขาถึงจุดหมายปลายทาง ร่างสูงปล่อยน้ำรักใส่คนตัวเล็กจนมันทะลักออกมาจากช่องทาง เขาดึงแท่งร้อนของตัวเองออกแล้วก้มลงไปใช้ปากครอบครองแก่นกลายของอีกฝ่ายที่ยังคงชูชันอยู่

   ร่างสูงใช้ลิ้นหนาดูดดึงแก่นกายเล็ก มือหนาทำหน้าชักขึ้นชักลงจนคนตัวเล็กร้องครางออกมาไม่เป็นภาษา ไม่นานนักน้ำสีขาวขุ่นก็ถูกปลดปล่อยอีกครั้ง ร่างบางพยายามดันอีกฝ่ายออกเพราะกลัวเขาจะรังเกียจแต่ไม่เลย ร่างสูงเล็มเลียน้ำสีขาวของอีกฝ่ายจนหมดก่อนจะลุกเดินไปหยิบกระดาษทิชชู่ที่วางอยู่ไม่ไกลมาเช็ดทำความสะอาดตัวเองและบริเวณที่น้ำรักของเขากระเด็นไปโดนคนตัวเล็ก ร่างสูงล้มตัวลงนอนข้างร่างบางก่อนจะดึงอีกฝ่ายให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอด

"แบมรักพี่จินนะครับ"

"..."

   ร่างสูงไม่ตอบอะไรได้แต่ลูบหัวอีกฝ่ายกล่อมให้หลับ แบมแบมหลับตาทำเหมือนว่ากำลังเข้าสู่นิทราแต่จริงๆแล้วไม่ใช่เลย เขาเตรียมใจไว้ว่ายังไงก็ต้องโดนทิ้งแน่ๆ เพราะจากที่รู้ๆมาจินยองจะไม่คบกับคนที่มีเซ็กซ์ด้วย ไม่มีใครรู้เหตุผล จินยองไม่ได้คบใครมาหลายปีแล้ว มีแต่คุยกันจีบกันจบที่เตียงและก็ขาดการติดต่อกันโดยสิ้นเชิง และเขาคงเป็นรายต่อไป

   จินยองไม่ได้ตอบออกไปไม่ใช่ว่าความรู้สึกในใจไม่ชัดเจน เขาแค่รอให้ถึงพรุ่งนี้ เขาจะจัดการกับคนที่เขากำลังคุยอยู่ทุกคน อยากทำตัวเองให้เคลียก่อนที่จะเริ่มคบกับใครสักคนอย่างจริงจังสักที และแล้วทั้งสองคนก็เข้าสู่นิทราเพราะความอ่อนเพลียจากกิจกรรมอันร้อนแรงนั้น

______________________________________

   แบมแบมตื่นขึ้นมาพร้อมความว่างเปล่าข้างกาย เขาตระหนักดีว่าทุกอย่างมันจบแล้ว แต่เขาก็มีความสุขดีที่ได้มอบครั้งแรกให้กับคนที่เขารัก วันนี้เขาไม่มีเรียนจึงไม่ต้องรีบลุกไปแต่งตัว แบมแบมนอนมองเพดานสีขาว ที่เมื่อคืนเขามองไม่เห็นเพดานเลย เห็นแต่หน้าคนรัก แบมแบมยิ้มออกมากับความสุขที่ผ่านไป ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ เขาก็คงทำแบบเมื่อคืนอยู่ดี แม้ว่าจะไม่ได้คบกับจินยองก็ตาม

______________________________________

   หลังจากที่จินยองเคลียทุกอย่างเสร็จหมดแล้ว มั่นใจว่าจะไม่มีใครมาโวยวายเรื่องความสัมพันธ์ของเขาหลังจากที่เริ่มคบกับใครสักคนไปแล้วแน่ๆ เขาเดินหาคนตัวเล็กที่เมื่อคืนมอบความสุขให้กับเขาจนทั่วตึกคณะก็ไม่เห็นวี่แวว จนเดินสวนกับอ.มาร์คคนที่เขาเคยจีบแต่ก็ไม่สำเร็จเพราะอ.มาร์คมีเจ้าของแล้วนั่นเอง

"อ.มาร์คครับผมมีเรื่องจะถามครับ"

"ว่าไงล่ะ"

"คือวันนี้อ.มีสอนเด็กปีสองมั้ยครับ"

"ไม่นะ ไม่มีเลย ทำไมหรอ"

"อ่อเปล่าครับ ผมมาตามหาน้องน่ะครับ"

"ตามหาใครล่ะ"

"เอ่อคือ... แบมแบมครับ"

"อ่อแบมแบมเพื่อนยูคยอมหรอ วันนี้ไม่มีเรียนนี่นา เด็กสองคนนี้ลงเรียนเหมือนกันเลยรู้"

"อ่อครับ...ว่าแต่อ.รู้ได้ไงครับ.. หรือว่าอ.กับยูคยอม"

"ผมขอตัวก่อนนะครับมีสอน" มาร์คเดินเลี่ยงออกมาเพราะไม่อยากต่อความยาวสาวความยืดกับจินยอง

______________________________________

  เมื่อจินยองรู้ว่าแบมแบมไม่มีเรียนเขาจึงกลับมาที่ห้องแห่งความสุขอีกครั้งเพื่อหวังจะระบุความสัมพันธ์ระหว่างเขาเองกับคนตัวเล็กให้ชัดเจน ร่างสูงเคาะประตูห้องอยู่สองสามครั้งเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้น ร่างเล็กในชุดนอนสีขาวบางท่าทางงัวเงียไม่น้อยเนื่องจากอาการอ่อนเพลียและความง่วงที่มีทำให้เขาสะลึมสะลือ แต่ตากลมโตก็ต้องเบิกกว้างเมื่อคนตรงหน้าคือจินยอง

"พะ...พี่มาทำไม"

"หืม ทำไมถามแปลกงั้นล่ะ" จินยองเกาหัวด้วยความสงสัย

"ก็พี่ทิ้งผมไปแล้วไม่ใช่หรอ"

"ห้ะ! เห้ย! เดี๋ยวก่อนพี่พูดตอนไหนว่าทิ้งบ้าหรือเปล่า พี่กลับไปอาบน้ำที่หอมาละก็ไปที่มหา'ลัย แต่เห็นแบมนอนอยู่เลยไม่อยากปลุก"

"พี่พูดจริงนะ.."

"จริงสิครับ พี่กลับไปจัดการทุกคนที่พี่คุยด้วยหมดแล้ว ตอนนี้พี่พร้อมจะดูแลแบมแค่คนเดียวแล้วนะ คบกับพี่นะครับ" มือหนาเอื้อมไปจับมือบางมาวางไว้ที่อกข้างซ้ายของตน "หัวใจพี่ให้แบมดูแลนะครับ เราเอาหัวใจมาแลกกัน"

"ใจแลกใจ" น้ำตาไหลรินอาบแก้มทั้งสองข้างของคนตัวเล็ก

"ต่อไปนี้แบมจะทำอะไรกับหัวใจพี่ก็ได้ทั้งนั้นนะครับ จะดูแลมันหรือจะทำลายมันก็ขึ้นอยู่กับแบมแล้ว"

"ฮึก...อึก...ฮึก"

"พี่จินรักแบมนะครับ"

-FIN-

Talk: สวัสดีค่ะๆๆๆ สวัสดีทุกคน บอกก่อนเราชิปเป็นวงกลมเนาะ คู่หลักที่แต่งคือคยอมมัค เรามีฟิคเรื่องยาวด้วยนะคะ เรื่อง มือปราบมาร × อสูนจิ้งจอกเก้าหาง เข้าเรื่องค่ะที่เราแต่งเนียร์แบมเพราะสนองความต้องการตัวเองล้วนๆ5555 กามนั้นเอง จริงๆเราก็แต่งได้หลายคู่นะคะ ลองรีเควสมาดูถ้ามีเวลาว่างเราจะแต่งตามที่อยากอ่านค่ะ เมนชั่นคุยกับเราโดยตรงได้ที่ @meeso6686 นะคะ มาหวีดใส่เราได้เราไม่กัด5555

Talk2: เรื่องนี้มันเป็นภาคต่อของฟิคทานตะวันยูมาร์คนะคะ มีคนรีเควสว่าขอให้ต่อคู่เนียร์แบมเราก็จัดให้ตามคำขอ สาเหตุที่มีเอ็นซีคงเพราะคู่แรกมีแล้วคู่สองไม่มีขายหน้าแย่เลย เพราะฉะนั้น เลยต้องตัดซะหน่อย555 ฟิคใสใสเราก็มีค่ะ ในเด็กดีเราลงแนวแฟนตาซีด้วย ทั้งนี้ทั้งนั้นขอบคุณผู้อ่านทุกท่านนะคะ

[OS] ฟิคทานตะวัน [Yumark] (18+)

[OS] ฟิคทานตะวัน (18+)

Yumark

By markry

   - ตามตำนานเทพกรีกโบราณ มีเรื่องเล่าความรักที่ไม่สมหวังระหว่างเทพพระอาทิตย์กับเจ้าหญิงองค์หนึ่งจนทำให้เกิดเป็นดอกทานตะวัน -

ณ มหาวิทยาลัย G ในกรุงโซล
   ภายในห้องโถงที่เต็มไปด้วยตำรามากมาย เป็นแหล่งรวบรวมหนังสือจากทุกแขนง เพื่อให้นักศึกษาใช้ในการค้นคว้า

   เด็กหนุ่มร่างสูงเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลคาราเมลกำลังขมักเขม้นในการค้นหาหนังสือที่จะใช้มาประกอบทำรายงานเพื่อการนำเสนอหน้าห้องในวันนี้

"โถ่เว้ย เมื่อไหร่จะเจอวะเนี้ย เมื่อคืนไม่น่าไปผับเล๊ย ไม่งั้นก็ปั่นเสร็จตั้งนานละ" ปากหนาบ่นไปด้วยแต่มือยังคงไล้ไปตามสันหนังสือ สายตาจับจ้องไปที่หนังสือเหล่านั้น

"อย่าบ่นน่ายูคยอม มึงเองป้ะที่เป็นคนบอกเองว่าไม่เมาๆ แก้วสองแก้วเดี๋ยวก็กลับ สรุปเป็นไงล่ะ เละ" เด็กหนุ่มร่างเล็กหน้าตาน่ารักเอ่ยปากขึ้นมาหลังจากที่ช่วยกันควานหาหนังสือราวครึ่งชั่วโมงได้

"ละมึงทำไมไม่ห้ามกูล่ะแบม"

"โถ่คุณมึงครับ พูดเหมือนกูห้ามแล้วแม่งฟังอ่ะ"

"โว้ย! ถ้าไม่เสร็จมีหวังคะแนนกูตกแน่ๆ"

"เวอร์ไปป้ะคยอม คะแนนวิชานี้มึงโคตรสูง กลัวเหี้ยไรนักหนา"

"กูไม่ได้หมายถึงคะแนนในวิชา กูหมายถึงคะแนนกูอ่ะ คะแนนของกูไง"

"อ่อ คะแนนมึง คะแนนหัวใจอะนะ"

"เอ่อสิ"

"ขอให้ตกครับเพื่อน ฮ่าๆๆๆ" เพื่อนตัวเล็กเอามือไปตบบ่าอีกคน

"ไอ่สัส ไม่ตลก เร็วช่วยกูหาต่อ มีเวลาแค่สี่ชั่วโมงก่อนเข้าคลาสนะเว้ย"

   แบมแบมที่ละสายตาจางชั้นวางหนังสือตรงหน้ามองไปรอบๆบริเวณ เผื่อจะมีคนหยิบหนังสือเล่มที่พวกเขาหาไปหรือเปล่า และก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ หนังสือประวัติศาสตร์กรีกโบราณ ไปอยู่ในมือของหนุ่มรูปงามคนหนึ่ง หน้าตาดูเป็นมิตร แต่งตัวสะอาดสะอ้าน นั่งอยู่ริมหน้าต่างพลางอ่านหนังสือด้วยท่าทางใจเย็น

   แบมแบมที่ไม่มีทางเลือกมากนักจึงเดินออกมาจากทางเดินระหว่างชั้นหนังสือ ทิ้งให้ยูคยอมหาหนังสือจนหัวฟู เขาเดินตรงไปที่ชายคนนั้นที่ดูแล้วคงจะเป็นรุ่นพี่ของพวกเขา

"ขอโทษนะครับ"

   ทันทีที่แบมแบมเอ่ยปากทักขึ้น ชายคนนั้นก็ละสายตาจากตัวหนังสือเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเจ้าของเสียงที่พูดกับเขาทันที

"ครับ?"

   ไม่รู้ว่าแรงดึงดูดอะไรที่ทำให้ทั้งคู่ต่างจ้องตากันเหมือนตกอยู่ในภวังค์อะไรสักอย่าง แต่ก็เป็นแบมแบมที่เลี่ยงหลบตาก่อน

"คือพวกผมต้องใช้หนังสือที่คุณอ่านมาทำรายงานส่งอาจารย์มนอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้านี้แล้วอะครับ คือผมจะขอ..."

"ได้สิ ต้องใช้ใช่มั้ยล่ะ"

"โอ้ ขอบคุณครับ"

   แบมแบมแบมือเป็นเชิงขอหนังสือ แว่บนึงที่เขาสบตากับคนตรงหน้าอีกครั้ง หัวใจก็กระตุกวูบทันที อีกฝ่ายก็ปิดหนังสือลงและวางไว้บนมือของแบมแบม

"ชื่ออะไรหรอ"

"อ่อ ชื่อแบมแบมครับ ปีสองอักษรเอกประวัติศาสตร์ครับ แล้ว..."

"พี่ชื่อจินยองนะ ปีสามอักษรเหมือนกันแต่พี่เอกปรัชญา"

"ยินดีที่ได้รู้จักครับพี่จินยอง"

"เช่นกันครับน้องแบม" จินยองส่งรอยยิ้มเป็นมิตรให้กับแบมแบม รอยยิ้มที่แฝงไปด้วยหลายความหมาย ใครจะไปคิดว่าวันนึงอยู่ดีๆคนที่แอบชอบมาตั้งนานก็เดินเข้ามาทักเฉยเลย

"งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ"

   แบมแบมก้มหัวให้อีกครั้งก่อนจะวิ่งไปหาเพื่อนสนิทร่างสูงที่หงุดหงิดกับการหาหนังสือไม่เจอสักที

"มึงงงง กูได้มาแล้ว ไปขอจากรุ่นพี่มาเขาอ่านพอดี"

"ขอบคุณสวรรค์ ไปมึงรีบปั่นให้เสร็จเลย"

   แบมแบมและยูคยอมต่างช่วยกันทำรายงานที่ได้รับมอบหมายให้สำเร็จและเตรียมการนำเสนอในบ่ายวันนี้

   และแล้วชั่วโมงเรียนวิชาประวัติศาสตร์กรีกโบราณก็เริ่มต้นขึ้น โดยที่อาจารย์ประจำวิชานี้คือ มาร์ค อาจารย์หนุ่มไฟแรง ดีกรีเกียรตินิยมอันดับหนึ่งมหาวิทยาลัยชื่อดังจากต่างประเทศ ด้วยหน้าตาที่ติดหวาน ตัวเรียวบางและกิริยาต่างๆ ทำให้มาร์คเป็นที่นิยมในหมู่นักศึกษาทั้งหญิงและชาย

"เอาล่ะทุกคนตามที่ผมได้มอบหมายรายงานกลุ่มให้ทำตามหัวข้อที่ตนสนใจ ผมคิดว่าคงพร้อมกับการนำเสนอแล้ว เชิญกลุ่มที่พร้อมก่อนเลย"

   ยูคยอมตั้งใจที่จะออกเป็นกลุ่มสุดท้าย จริงๆแล้วเขาเองก็พร้อมที่จะนำเสนอนั่นแหละ แต่เขาคิดว่า ออกท้ายสุด อ.มาร์ค คนสวยคงให้ความสนใจเขามากที่สุดแน่ๆ ....ยูคยอมคิดถูก

   เมื่อถึงคิวของกลุ่มยูคยอมและแบมแบม เขาก็อาสาออกไปนำเสนอเพียงลำพัง

"สวัสดีเพื่อนๆทุกคนและอาจารย์ครับ ผมคิมยูคยอม หัวข้อที่ทั้งผมและเพื่อนในกลุ่มให้ความสนใจคือ ตำนานดอกทานตะวันครับ เรื่องเล่ามีอยู่ว่า เทพพระอาทิตย์อพอลโลไปหลงรักเจ้าหญิงองค์หนึ่งนามว่าลูคลอเดีย แต่นางไม่รับรักพระองค์ แต่ไคลทีพี่สาวของนางเป็นฝ่ายที่แอบรักเทพอพอลโลมานานแสนนาน แต่พระองค์ก็ทรงเพิกเฉยกับความของนาง ในทุกๆวันไคลทีจะคอยเฝ้ามองหาอพอลโลที่ขับรถม้าศึกบนท้องฟ้าเพื่อนำแสงอาทิตย์ส่องสว่างมายังโลกมนุษย์ นางทำแบบนี้จนไม่ยอมกินข้าวกินน้ำ ไม่ยอมพักผ่อน ไม่ยอมหลับไม่ยอมนอนเป็นเวลาถึง9วัน ร่างกายเธอเริ่มไร้เรี่ยวแรง แต่ถึงอย่างนั้นนางก็ยังคงมองหาเทพอพอลโลเสมอ อพอลโลนึกสงสาร จึงโยนลำแสงตะวันไปที่ร่างของนาง ทันใดนั้นผมสีทองอร่ามก็กลายเป็นกลีบดอกไม้สีเหลือง ขาก็กลายเป็นลำต้นสีเขียว ไคลทีกลายเป็นดอกไม้ ดอกทานตะวันที่จะคอยกันหน้ามองพระอาทิตย์เสมอ เหมือนไคลทีที่มองหาอพอลโล ตลอดไป.."

   ทุกคนในคลาสฟังเรื่องราวที่ยูคยอมเล่าจบต่างก็ปรบมือกันเสียงเดียว นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ทุกคนได้ฟังตำนานของดอกทานตะวัน แต่น้ำเสียงและสายตาของยูคยอมที่กำลังส่งถึงใครบางคน ทำให้ทุกคนในคลาสรู้สึกซาบซึ้งไปกับความรักที่ไม่สมหวังนี้

"ทำไมคุณถึงเลืกเรื่องนี้มานำเสนอหรอคุณคิม" เสียงอ.มาร์คเอ่ยถามขึ้น

"ผมแค่อยากจะสื่อว่า ความรัก บางครั้งก็ไม่จำเป็นต้องสมหวัง แค่ได้มองคนที่เรารักในทุกๆวันก็มีความสุขมากพอแล้ว"

   เสียงปรบมือดังขึ้นอีกครั้ง จริงๆแล้วทุกคนในคลาสวิชานี้ต่างรู้กันดี ว่ายูคยอมชอบอ.มาร์ค แต่มีอีกสิ่งหนึ่งที่ไม่มีใครรู้นอกจากคนสองคนในห้องนี้

"กลับไปนั่งที่ได้ เอาล่ะวันนี้ทุกคนทำดีมาก ผมได้เห็นความสนใจในตำนานของแต่ละกลุ่มแตกต่างกันไป คะแนนการนำเสนอผมจะบอกในครั้งหน้า เลิกคลาสได้"

   นักศึกษาต่างพากันเก็บของและทยอยเดินออกจากห้องไปจนเหลือแค่แบมแบม ยูคยอม และอ.มาร์ค

"แบมมึงไปก่อนเลยนะ เดี๋ยวกูตามไป"

"เห้ยไปพร้อมกันดิวะ"

"กูบอกให้มึงไปก่อนไง เร็วดิ"

"เอ่อๆก็ได้ๆ อย่าเบี้ยวนะมึง"

"เอ่อๆกูรู้แล้วๆ รีบๆไปดิ"

   หลังจากที่แบมแบมเดินออกจากห้องเรียนไปรอยูคยอมที่โรงอาหารแล้ว ยูคยอมจึงเดินไปล็อคประตูห้องเรียนและเดินเข้ามาหาอ.มาร์คทันที

"คิดไงเอาเรื่องทานตะวันหื้ม" มาร์คเอ่ยปากถาม สองแขนเกี่ยวรอบคอคนตัวสูงอย่างหลวมๆ

"ก็ไม่มีอะไรนี่ แค่ชอบเรื่องราวมันน่ะเลยเอามาทำรายงานดู" พูดจบร่างสูงก็โน้มหน้าเข้าหาลำคอขาว ปากหนาพรมจูบไปทั่วบริเวณ สัมผัสบางเบาราวกับก้อนสำลีสีขาวทำให้ร่างเล็กเคลิบเคลิ้มไปกับมัน

"อื้ม..."

"คิดถึงจัง เมื่อคืนไม่ได้ไปหาเลย"

"ก็ใครใช้ให้ไปกินเหล้าล่ะ!" น้ำเสียงของคนตัวเล็กบกบอกถึงอาการงอน

"โถ่ มันก็ต้องมีบ้างสิครับที่รัก"

"แล้วเค้าล่ะ ทิ้งเค้านอนคนเดียวนะ ตัวก็ไปนอนกับเพื่อน เค้านอนคนเดียวเหง๊าเหงา" ร่างบางเอาหัวไถไปกับอกกว้างจนคนตัวสูงหัวเราะออกมาเบาๆกับการอ้อนแบบนี้

"ขอโทษนะครับคนดี คืนนี้จะชดเชยให้หมดเลย" ว่าแล้วก็ฝังจมูกลงไปที่แก้มใสๆ

"งื้อออ บ้า"

"เตรียมตัวเตรียมใจเลยนะ พรุ่งนี้เค้าไม่มีเรียน ตัวก็ไม่มีสอน หึหึ"

"บ้าๆๆๆ" แก้มสีขาวใสของมาร์คตอนนี้แปลเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อราวลูกมะเขือเทศ

"บ้าแล้วชอบมั้ยหื้ม"

"ไม่ได้ชอบ ...แต่รักต่างหาก"

"ฮ่าๆๆๆพูดแบบนี้ เดี๋ยวก็ทำตรงนี้เลยนี่"

"บ้าหรอตัว นี่ห้องเรียนนะ ไปๆไปกินข้าวได้แล้ว เค้าก็หิวแล้วเหมือนกัน"

"ครับๆ คืนนี้เจอกันนะที่รัก"

"อื้ม!"

   ร่างสูงกดริมฝีปากหนาลงไปที่ริมฝีปากบางเบาๆ ไม่มีการรุกล้ำใดๆเกิดขึ้น เพราะเขารู้ดีว่า คืนนี้ยังไงก็ได้มากกว่านี้แน่ๆ

   ยูคยอมเดินออกมาก่อนเพื่อไม่ให้คนอื่นสงสัย หลังจากนั้นสิบนาทีมาร์คก็เดินตามออกมา

______________________________________

   เวลาผ่านไปจนหมดวันก็ถึงเวลากลับบ้านของเหล่านักศึกษา ยูคยอมเองก็เช่นกัน ใจอยากจะรีบกลับไปหาใครบางคน แต่เพื่อนสนิทอย่างแบมแบมกลับขอให้เขามาร้านกาแฟเป็นเพื่อนเพื่อเห็นผลบางประการ

   แบมแบมลากเพื่อนตัวโตมาอย่างยากลำบาก ปกติไม่เห็นอยากจะกลับบ้านเร็วเลยนี่นา วันนี้มาแปลกบอกอยากรีบกลับไวๆ

"นี่ไอ่แบม มึงจะมาแดกกาแฟทำไมวะ ปกติไม่เห็นจะเข้าร้านไรแบบนี้เลย"

"โอ่ยมึง ร้านกาแฟเค้าขายแต่กาแฟรึไงล่ะ โกโก้ เค้ก ขนมอีกตั้งเยอะ"

"โวะ เร็วเลยมึงกูรีบ"

"ว่าแต่มึงเถอะ ปกติไม่เห็นจะรีบกลับบ้านเลยนี่หว่า"

"ละใครบอกว่าจะกลับบ้าน มีที่ต้องไป มึงก็เร็วๆหน่อย กูให้เวลาสิบห้านาที"

"มึงมีความลับกับกูหรอไอ่หมี"

"อะไรของมึงเนี้ย วุ เร็ว!"

"เออๆ"

   ทั้งสองก้าวเข้าร้านกาแฟเล็กๆที่มีคนไม่มากนัก กลิ่นกาแฟส่งกลิ่นคละคลุ้งไปทั่วร้าน หากเป็นคนชอบดื่มกาแฟแล้วคงจะบอกว่าหอมละมุนดี แต่ไม่ใช่กับทั้งสองคนนี้แน่นอน แบมแบมกินกาแฟไม่เป็น และยูคยอมก็บอกว่ารสชาติมันขมเกินไปสู้โกโก้ก็ไม่ได้ จึงเป็นเหตุผลที่ทั้งสองไม่เคยเฉียดเข้าร้านกาแฟ ...นี่คงเป็นครั้งแรกก็ว่าได้

   เสียงกระดิ่งที่เป็นโมบายภายในร้านดังขึ้นทันทีที่ประตูถูกเปิดออก พนักงานหน้าเคาท์เตอร์ส่งเสียงต้อนรับตามมารยาท แต่คนที่แบมแบมให้ความสนใจคือคนที่กำลังยุ่งอยู่กับการชงกาแฟให้ลูกค้าภายในร้านมากกว่า

"พี่จินยองฮะ"

   แบมแบมเดินตรงไปหาจินยองทันที อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมามองตามเสียงเรียก และค่อยๆคลี่รอยยิ้มออกมา เป็นรอยยิ้มที่ดูอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

"อ้าวน้องแบม มาทานกาแฟหรอครับ"

"เอ่อคือ...ใช่ครับ"

"งั้นเดี๋ยวรอก่อนนะ พี่จะชงกาแฟสูตรเด็ดไปให้ชิม"

"คือ..แบมมากับเพื่อนน่ะครับ"

   แบมแบมชี้ไปทางยูคยอมที่ยืนรอเพื่อนตัวเล็กอยู่ตรงประตูทางเข้าด้วยท่าทีงุ่มง่าม ก็คนมันไม่เคยเข้าร้านอะไรแบบนี้นี่นา ต้องทำไงล่ะ ต้องสั่งอะไรก่อนมั้ยถึงจะเข้าไปนั่งได้ รึยังไง โถ่...ยูคยอมเอ้ย

"อ่อ งั้นก็พาเพื่อนไปนั่งเลยนะครับ เดี๋ยวพี่ขอเวลาสักครู่"

"ได้ครับ เห้ยไอ่หมี มานี่ๆ"

   แบมแบมเดินไปนั่งโต๊ะมุมนึงร้าน ตามด้วยยูคยอมที่เริ่มมีอาการหงุดหงิด ทำเขาเสียเวลาจริงๆ

"ไอ่แบม มึงชอบพี่จินหรอวะ"

"เห้ย มึงรู้จักด้วยหรอ"

"เอ่อดิ เคยเตะบอลด้วยบ่อยๆสมัยอยู่หอใน เล่นโคตรเก่ง แต่แม่งโคตรหยิ่ง"

"เห้ย หยิ่งหรอวะ"

"อืม หยิ่ง แต่คนพูดกันว่าร้ายนะเว้ย ในคณะเราเนี้ยโดนฟาดไปครึ่งนึงละ"

"ผู้หญิงอ่ะนะ"

"เหอ ผู้ชาย แบบมึงนี่แหละของชอบเลย สนอ่ะเด้ ฮ่าๆๆ ถวายตัวเลย รับรองโดนจัด"

"เชี้ยหมี มึงก็พูดไป กูไม่ง่ายนะเว้ย"

"แหม หราครับ งั้นกูไปนะ กูมีนัดจริงๆ โชคดีนะเว้ยเพื่อน"

"เห้ยเดี๋ยวมึง อย่าทิ้งกูดิ กูเกร็งๆไงไม่รู้ว่ะ แบบว่า.."

"เอาน่า เอ้อกูบอกข้อมูลพื้นฐานไว้อย่างนึงนะ พี่จินเนี้ย ไม่จริงจังกับใครหรอก ระวังเสียใจ"

   พูดเสร็จก็เดินออกจากร้านไป ทิ้งให้เพื่อนตัวเล็กนั่งอยู่ในร้านคนเดียว ณ จุดนี้ ยูคยอมขอกลับไปหาคนสวยก่อนนะครับเพื่อนแบม ไม่ไหวแล้ว

______________________________________

   ยูคยอมตัวเปียกเข้ามาในห้อง เพราะระหว่างทางที่วิ่งมาฝนตกหนักพอสมควร จะให้นั่งรถเมล์มาก็เสียเวลาเกินไป วิ่งมาง่ายกว่า

   ร่างสูงมองหาคนร่างเล็กภายในห้องจนทั่วแต่ก็ไม่พบ หรือว่าจะโกรธเขาที่มาช้า เสียงน้ำภายในห้องน้ำก็ดังขึ้น ยูคยอมจึงตะโกนถามคนในห้องน้ำทันที

"ที่รักอาบน้ำหรอ"

"หื้ม มาแล้วหรอ รอเค้าแปปนึงนะ จะเสร็จแล้ว" มาร์คตะโกนตอบกลับมาแข่งกับเสียงน้ำจากฝักบัว

"ตัวเอง เค้าเปียกแหละ ข้างนอกฝนตกขออาบน้ำด้วยคนสิ"

"อ้าวเปียกหรอแปปนึงนะ"

   มาร์คเอื้อมมือไปปิดฝักบัว ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวมาห่อหุ้มร่างกายขาวเอาไว้ ก่อนจะปลดล็อคประตูห้องน้ำ เพื่อให้อีกคนเข้ามาได้

"เข้ามาสิ"

   ยูคยอมถอดเสื้อออกอย่างลวกๆ ตามด้วยกางเกงและชั้นในออก เขาถอดกองไว้บริเวณหน้าห้องน้ำ ทำท่าจะเดินเข้าไปแต่ก็โดนดุเสียก่อน

"ผ้ามันเปียก ตัวก็เดินเอาไปใส่ถังซักสิ พรุ่งนี้เค้าจะซักให้ กองไว้แบบนั้นพื้นก็เปียก ละใครเป็นคนเช็ด ก็เค้าอีก"

"คร้าบๆ ทำเดี๋ยวนี้แหละคร้าบ"

   ยูคยอมก้มเอากองผ้าที่เปียกฝนไปใส่ถังซัก มาร์คมองตามคนตัวสูงไป ไม่ใช่ว่าจะเช็คว่าอีกฝ่ายทำตามคำสั่งเขาหรือเปล่าหรอกนะ แต่ยูคยอมหุ่นดีจนเขาไม่สามารถละสายตาได้ต่างหาก ไม่ใช่ครั้งแรกที่เห็นก็จริง แต่เห็นทีไรก็ใจสั่นตลอด นี่เขาหลงแฟนเด็กขนาดนี้เลยหรอ

   ร่างสูงเดินเข้ามาในห้องน้ำ จัดการปิดประตูแล้วดึงผ้าขนหนูผืนใหญ่ออกจากร่างอีกฝ่าย เขาดันร่างบางให้ชิดกับกำแพงที่เย็นเฉียบ ร่างสูงประกบริมฝีปากหนาเข้ากับริมฝีปากอิ่ม ลิ้นร้อนถูกส่งเข้าไปในโพรงปาก ควานหาความหวานที่ตัวเองโหยหามาหลายวัน ลิ้นเล็กก็ไม่ยอมแพ้ เขาเกี่ยวตวัดลิ้นหนาของอีกฝ่ายอย่างรู้งาน มาร์คชอบจูบจากยูคยอมที่สุด ทุกครั้งที่จูบกันเหมือนตัวแทบจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

   ร่างสูงไล้มือไปตามตัวขาวเนียนของอีกฝ่าย ก่อนจะหยุดที่เม็ดบัวสีชมพู ปลายนิ้วหยอกเย้าบริเวณนั้นเพื่อกระตุ้นอารมณ์ของอีกฝ่าย มาร์คดันตัวยูคยอมออกเพราะตอนนี้เขาหายใจไม่ออกแล้ว ร่างสูงจึงเลื่อนใบหน้ามาที่ซอกคอขาวเนียนแทน ขบเม้มไปทั่วบริเวณจนซอกคอร่างบางเต็มไปด้วยร่องรอยจากร่างสูง

   มือหนาเลื่อนลงมาจับแก่นกายของอีกฝ่ายที่เริ่มชูชันขั้น รูดขั้นลงอย่างช้าๆเพื่อกระตุ้นอารมณ์ความต้องการอีกฝ่ายให้เพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ ร่างบางร้องครางเสียงหวานออกมา มือเรียวเกาะไหล่แกร่งแน่น ร่างบางกัดริมฝีปากล่างเพราะความเสียวและเพื่อยั่วอีกฝ่ายด้วย

"ตัวเอง เค้าไม่ไหวแล้ว ทำเถอะนะ"

"ใจร้อนจังนะครับ หึหึ"

"อื้ออออ เร็วๆสิ"

"ตรงนี้นะ"

"ไม่เอาไปที่เตียงสิ" มาร์คพูดด้วยน้ำเสียงกระเส่ายิ่งทำให้ยูคยอมต้องการเขามากขึ้น

"แต่เค้ายังไม่ได้อาบน้ำเลยนะ"

"งื้อ เสร็จแล้วค่อยอาบด้วยกันอีกรอบก็ได้"

"ฮ่าๆอยากขนาดนั้นเลยหรอครับอ.มาร์ค"

   มาร์คส่งสายตาหวานเยิ้มไปให้ยูคยอม มีหรือที่เขาจะทนได้ ร่างสูงอุ้มร่างบางขึ้นมาในท่าเจ้าชายอุ้มเจ้าหญิง สายตาคมมองไปทั่วเรือนร่างของอีกฝ่าย เป็นเหตุให้คนในอ้อมแขนต้องซบหน้าเข้ากับแผงอกกว้างเพราะความเขินอาย

"มองไรเล่า ทำอย่างกะไม่เคยเห็น"

"ละทีเมื่อกี้ใครมองล่ะหื้ม ตัวเองมองเป็นคนเดียวไง๊?"

"ไอ่บ้า"

    ร่างสูงพาร่างบางมาที่เตียง ค่อยๆวางอีกฝ่ายลงอย่างทะนุถนอม ถึงจะมีอะไรกันหลายครั้งแต่ยูคยอมก็ไม่เคยที่จะรุนแรงกับอีกฝ่ายได้เลย คงเพราะกลัวคนตัวบางจะตัวช้ำซะล่ะมั้ง

   ร่างบางโอบรอบคอร่างสูงเพื่อกดใบหน้าของอีกฝ่ายให้เขาหาตัวเอง ริมฝีปากทั้งคู่ประกบกันอีกครั้ง แลกจูบกับอย่างเร้าร้อนไม่มีใครยอมใคร มือหนาก็ทำหน้าที่ปรนเปรอแก่นกายของร่างบางอย่างรู้งานก่อนที่น้ำขุ่นสีขาวจะถูกปล่อยออกมา

"อื้อออ ตัวเอง.."

"เรียกชื่อสิคนเก่ง"

"ยูคยอม...ยู..คยอม..อ่า"

"น่ารักมาก จะสอดละนะ" ร่างสูงเปิดลิ้นชักหัวเตียงหยิบเจลหล่อลื่นออกมาพร้อมกับถุงยางแต่โดนมือเรียวยั้งไว้ก่อน

"ไม่ต้องใช้ถุงยางนะตัว"

"หืม ทำไมล่ะ"

"ก็..เค้าไม่อยากให้ใช้นี่นา"

"มันเลอะนะครับที่รัก ตัวไม่ชอบนี่นา"

"งื้อ..เค้าจะกินเอง" ร่างบางเบือนหน้าหนีด้วยความเขิน นี่เขาพูดอะไรออกไปเนี้ย

"หืม...มาแปลก แต่ชอบนะฮ่าๆ"

   ร่างสูงบีบเจลหล่อลื่นออกมาชะโลมนิ้วมือทั้งสามของตัวเอง ก่อนจะส่งเข้าไปในช่องทางรักของร่างบางพร้อมกันทั้งสามนิ้ว

"อ๊า.."

   ร่างสูงขยับมือเข้าออกเป็นจังหวะสม่ำเสมอ จนร่างบางพร้อมที่จะรับเขาเข้าไปในตัวแล้ว เขาชักมือออกมา ก่อนจะชะโลมเจลหล่อลื่นไปที่แก่นกายใหญ่ของตัวเองที่ตอนนี้มันพร้อมจะเข้าไปหาอีกฝ่ายแล้ว ร่างสูงสอดแทรกแท่งร้อนเข้าไปในช่องทางรักของอีกฝ่าย

"อ๊ะ...อ๊า..." มาร์คครางออกมาเมื่อยูคยอมสอดแก่นกายเข้ามาโดนจุดกระสัน "ลึกอีก"

   แฟนเด็กทำตามตามคำเรียกร้องทันที เขาดันแท่งร้อนเข้าไปให้ลึกกว่าเดิมจนอีกฝ่ายรู้สึกจุกและเสียวไปพร้อมๆกัน เขาขยับสะโพกเป็นจังหวะช้าๆและค่อยๆเพิ่มความเร็วขึ้นทีละนิด

   มือเรียวจับไหล่อีกฝ่ายแน่นและไล้ไปตามบริเวณแผ่นหลัง ยิ่งยูคยอมขยับแก่นกายเข้าออกเป็นจังหวะเร็วขึ้นมือบางก็จิกแผ่นหลังกว้างด้วยความเสียวซ่านจนเลือดซึม ความเจ็บกระตุ้นให้ร่างสูงมีอารมณ์เพิ่มมากขึ้นอีก

"อ๊า...อ๊าาาา ยูคยอม อ๊ะ.. อ๊า อ๊างงง" เสียงครางที่แทบไม่เป็นภาษาของมาร์คเป็นตัวกระตุ้นอย่างดี

"อ่า...มาร์ค....เสียงหวานจังเลย"

   เขาเพิ่มจังหวะของสะโพกให้เร็วและแรงขึ้นจนคนใต้ร่างบิดเร้าไปกับความเสียวนั้น มือบางเลื่อนลงมาจับแก่นกายของตัวเองที่ตอนนี้ปวดตุบๆรอการปรนเปรออีกครั้ง แต่มือหนากลับปัดมือของอีกฝ่ายออก

"งื้ออย่าแกล้งเค้าสิ" มาร์คพูดเสียงแหบพร่า

"ไม่ให้ทำ หึหึ"

   ร่างบางทั้งเสียวทั้งอึดอัดไปพร้อมๆกัน ทำได้แค่สอดนิ้วมือของตัวเองเข้าไปในปาก ดูดนิ้วเล็กจนเสียงดังไปทั่วห้อง

"ที่รักยั่วหรอครับ"

   ร่างบางไม่ตอบแต่กลับส่งสายตายั่วยวนมาให้แทน แถมเสียงดูดนิ้วก็ยังดังขึ้นกว่าเดิมอีก ร่างหนาจึงแกล้งคืนบ้างโดยการขยับสะโพกช้าลงแล้วก็หยุด

"คยอมอย่าหยุดสิ งื้อ..."

   ร่างหนาก็ยังนิ่งไม่ยอมขยับ เขาเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าคนตัวเล็กตรงหน้าจะทำยังไงต่อ

"ยั่วต่อสิ อยากเห็นว่าจะทำไงอีกฮ่าๆ"

   ร่างบางกัดปากล่างแน่น มือเล็กผลักอีกคนให้นอนหงายแทนและตัวเองก็ขึ้นคร่อมอีกฝ่ายโดยที่ทั้งสองยังไม่หลุดออกจากกัน มาร์คเริ่มขยับสะโพกตัวเองเร็วๆเพราะความต้องการตอนนี้มีมากเหลือเกิน คนใต้ร่างที่มองคนรักตัวเองที่อยู่บนตัวตอนนี้มีความสุขอย่างบอกไม่ถูก ปกติมาร์คไม่ได้แสดงความต้องการออกมามากขนาดนี้มาก่อน

   มือหนาจับสะโพกเล็กเพื่อคุมจังหวะเพราะเขารู้สึกว่าร่างบางจะรีบเกินไป ร่างหนากำลังจะจับอีกฝ่ายพลิกกลับมาท่าเดิมแต่ก็โดนยั้งไว้ก่อน

"ไม่เอา...อ๊ะ...ขอทำนะ..อ่า"

"วันนี้..อึก..อ่า...มาแปลก...นะ อ่าาา"

"อื้อ...อ๊า...อื๊อออ...อ๊าา ก็อยากทำบ้าง อ่า"

   ร่างหนาปล่อยให้คนรักทำต่อ มือหนาก็ทำหน้าที่รูดแก่นกายเล็กเป็นจังหวะเดียวกัน ร่างบางเพิ่มจังหวะเร็วขึ้นเรื่อยๆ มือหนาก็เช่นกันรูดรั้งแก่นกายของคนตัวเล็กตามจังหวะ จนทั้งสองถึงปลายทางพร้อมกัน

   ร่างเล็กดึงแท่งร้อนใหญ่ออกมาจากช่องทาง น้ำรักสีขาวขุ่นพุ่งออกมาเขาก็ใช้ปากดูดกลืนสิ่งนั้นจนหมดอย่างไม่รังเกียจ ร่างหนาเองก็พอใจเช่นกัน เขาดันร่างเล็กให้นอนหงายก่อนจะใช้ลิ้นร้อนเล็มเลียทำความสะอาดน้ำรักของอีกฝ่ายที่เลอะไปตามหน้าท้องขาวเนียน

"อื้อ..."

"สะอาดแล้วคนเก่ง ไปอาบน้ำกัน"

"แค่อาบน้ำหรอ"

"ฮ่าๆเดี๋ยวนะ วันนี้ที่รักเป็นอะไรทำไมถึงได้ยั่วเก่งขนาดนี้แถมยังต้องการมากอีก"

"ก็คนมันคิดถึงนี่นา!"

"ฮ่าๆ น่ารักจริง"

   ยูคยอมอุ้มคนร่างบางเข้าไปทำกิจกรรมในห้องน้ำต่ออีกครั้งราวสองชั่วโมงได้ ก่อนจะอุ้มออกมาวางลงบนเตียงนุ่ม ร่างบางนอนหนุนแขนอีกฝ่ายพลางสวมกอดแน่น

"วันนี้อ้อนจัง" มือหนาไล้วนไปบริเวณไหลของร่างบาง

"ก็...."

"หื้ม? เป็นอะไรหรือเปล่า"

"นี่ตัวเอง ถ้าให้ตัวเองเปรียบความรักของเรากับปกรณัมกรีก ตัวจะเปรียบกับเรื่องของใคร"

"เป็นอะไรเนี้ย อยู่ๆก็มาถาม"

"ตอบก่อนสิ"

"อืม...คงเป็นเรื่องของอีรอสกับไซคีมั้ง"

"ทำไมล่ะ"

"ก็อีรอสไม่อยากให้ไซคีรู้ใช่มั้ยว่าสามีของนางคือใคร เหมือนเราไงที่ตอนนี้ยังบอกใครไม่ได้เพราะยังเป็นอาจารย์กับลูกศิษย์"

"เบื่อหรอ"

"เปล่า ยังไม่ได้พูดสักคำ เลิกคิดมากได้แล้วนะครับคนดี"

"อื้อ...แต่ว่า ไซคีไม่เชื่อใจอีรอสนี่นา"

"แต่มาร์คเชื่อใจยูคยอมคนนี้ใช่มั้ยครับหื้ม?"

"อื้อ...เชื่อสิ"

"รักนะครับ"

"รักนะหมีของเค้า"

-FIN-

Talk: ขอพื้นที่กรีดร้องค่ะท่านผู้อ่าน นี่คือการเขียนฉากNCครั้งแรกในชีวิตของผู้เขียน หลังจากที่อ่านมานานเลยอยากลองแต่งดู ฮืออออ ผีมากค่ะสังคม ติได้นะคะ ส่วนจะชมมั้ยตามสบายเลยค่ะ แต่เดี๋ยวนะคะจะชมทำไมล่ะกริ๊ด5555 เอาเป็นว่าฝากเรื่องอื่นๆที่เขียนด้วยแล้วกันนะคะ พูดคุยกันได้ที่ @meeso6686

Talk2: คือชอบตำนานดอกทานตะวันละก็อยากแต่งฟิคเลยจับมารวมกัน ไปๆมาๆเอ๊ะ มันไม่เกี่ยวกันหรอ ฮือออออ 555555 ขอโทษค่ะ เอาเป็นว่าคิดซะว่ามันเกี่ยวกันละกันโนะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ ด้วยรัก ลงชื่อ มร.