ฟิคทานตะวัน สเปเชียล คิคิ (18+)
Junior×Bambam
By markry
***ป.ล.ยังไม่ได้แก้คำผิด***
สองเดือนที่ผ่านมาแบมแบมและจินยองใช้เวลาอยู่ด้วยกัน ทั้งกินข้าว เดินเที่ยว ดูหนัง หรือแม้แต่ในมหาวิทยาลัยเองพอว่างจากคาบเรียน ทั้งสองก็จะมานั่งคุยกัน บางทีแบมแบมก็เป็นฝ่ายนั่งเฝ้าจินยองอ่านหนังสือจนเป็นที่ชินตาของคนในหมาวิทยาลัย แฟนคลับที่สร้างเพจในโซเชียงให้จินยองหนุ่มฮอตประจำมหาวิทยาลัยต่างกันอิจฉาแบมแบมเป็นอย่างมาก
วันนี้ก็เช่นเคยแบมแบมมานั่งเฝ้าจินยองทำรายงานใต้ตึกคณะแต่ที่แปลกไปคือมีบุคคลอื่นมานั่งร่วมโต๊ะด้วย 'เจสสิก้า'คือดาวประจำคณะ เธอเป็นรุ่นพี่ของแบมแบมหรือพูดง่ายๆคือเรียนชั้นปีเดียวกันกับจินยอง ลำพังแค่นั่งร่วมโต๊ะด้วยก็คงไม่มีปัญหาแต่เจสสิก้าส่งวายตาหวานเยิ้มให้จินยองตลอดเวลา มือก็ลูบไปตามแขน เท้าก็เขี่ยขาอีกฝ่ายโดยไม่เกรงใจเลยว่ามีอีกคนนั่งหายใจร่วมกันภายในโต๊ะอยู่
จินยองดูปกติราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขายังคงนั่งเขียนรายงานต่อไป แต่เป็นแบมแบมเองที่ไม่พอใจ ก็แบมชอบของแบมทำไมต้องมายอมให้คนอื่นมาทำแบบนี้ด้วยล่ะ
"พี่เจสสิก้าครับ แบมว่าพี่นั่งเขียนดีๆก็ได้มั้งครับ ถึงโลกนี้จะกลมแต่มันก็ไม่ได้เอียงขนาดนั้นนี่ครับ"
"ค่ะ" เจสสิก้าปรายตามองแบมแบมก่อนจะค่อยๆเจยิบตัวออกห่างจินยอง จินยองเองที่ไม่สนใจแต่แรกก็แอบยิ้ม จริงๆเขาเองก็ไม่ชอบให้เจสสิก้าทำแบบนี้ แต่ที่ปล่อยให้ทำเพราะอยากเห็นปฏิกิริยาของรุ่นน้องตัวเล็กมากกว่า "แล้วน้องแบมมานั่งทำอะไรตรงนี้คะ ไม่มีเรียนเลยหรอ ดูว่างเนาะ"
"ว่างครับ ถ้าไม่ว่างผมก็คงไม่มานั่งตรงนี้หรอก"
"อ้อเหรอคะ"
"ครับ!" อดทนไว้แบมแบมอยู่ต่อหน้าพี่จินยองต้องคีพลุคเอาไว้
"แล้วทำไมถึงมานั่งเฝ้าจินยองแบบนี้ละ แฟนก็ไม่ใช่" ประโยคคำถามนี้ทำเอาแบมแบมถึงกับตัวชาหน้าชาไปหมด นั่นสิแฟนก็ไม่ใช่เขาจะมานั่งเฝ้าทำไม
"ก็... ก็... ก็คือ"
"ก็อะไรคะ" เจสสิก้าส่งยิ้มให้อีกฝ่าย
"เปล่าครับ ผมคงกวนพวกพี่ทำรายงานงั้นขอตัวก่อนนะครับ" แบมแบมพูดเสร็จก็รีบเดินออกจากโต๊ะไป จินยองที่ก้มหน้าก้มตาทำรายงานตั้งแต่แรกก็รีบเงยหน้าขึ้นมาเพื่อจะบอกแบมแบมว่าไม่เป็นไร แต่เจ้าตัวเล็กก็เดินออกไปไกลแล้วเขาจึงหันไปทำหน้าดุใส่เพื่อนตัวเอง
"ทำไมต้องแกล้งด้วย"
"ก็เด็กนายน่ารักดีนี่นา เห็นแล้วอยากแกล้ง คิกๆ"
"ถามแบบนั้นก็เกินไปนะเจสสิก้า แบมแบมคิดมากนะ"
"งั้นนายก็ทำให้มันชัดเจนสิ อย่าบอกนะว่าคนนี้ก็เล่นๆอ่ะ"
"เปล่าสักหน่อย คนนี้ฉันเล็งมาตั้งนานแล้วนะ"
"เอ้า แต่นายก็ไม่เห็นทำอะไรเลยนะ ปกติเสือแบบนายไม่ถึงอาทิตย์ก็เรียบร้อยแล้วนี่นา"
"ค่อนเป็นค่อยไปสิวะ ฉันทำส่วนของฉันเสร็จละ เธอทำที่เหลือต่อละกัน ไปละนะ"
"เอ่อจ้า ตามสบายเลยค่ะเพื่อน แหมจะรีบไปหาน้องแบมคนน่ารักล่ะสิ"
"เรื่องของฉันหน่า ไปละนะ" จินยองรีบเก็บของลงกระเป๋าแล้วเดินออกไปทิ้งให้เจสสิก้าปั่นรายงานส่งอาจารย์อยู่คนเดียว
จินยองกดโทรศัพท์ต่อสายถึงคนตัวเล็กแต่อีกฝ่ายกลับตัดสายทิ้งทุกครั้งจนจินยองเริ่มงงว่าแบมแบมงอนเพราะเรื่องแค่นี้เนี้ยนะ หรือเพราะอะไร สุดท้ายก็โทรหาเพื่อนสนิทแบมแบมแทน
-ครับพี่-
-ยูคยอม แบมแบมอยู่ด้วยหรือเปล่า-
-เปล่าครับพี่มีอะไรหรอครับ-
-พี่โทรหาก็ตัดสายทิ้งตลอด บอกด้วยนะว่าถ้างอนก็รับสายพี่จะง้อ ง้อแบบที่ไม่รู้ว่าผิดอะไรเนี้ยแหละ-
-เอ่อ...ครับๆเดี๋ยวเจอมันแล้วจะบอก-
-พี่รู้ว่านั่งข้างๆกันนั่นแหละ แค่นี้แหละ-
-ครับพี่จินยอง-
จินยองวางสายเสร็จก็เดินไปที่ห้องสมุดเพื่อไปอ่านหนังสือ มันเป็นที่ที่เขาชอบไปมากที่สุดแต่สองเดือนที่ผ่านมาแทบจะไม่ได้เข้าเลย วันๆก็ขลุกอยู่แต่กับแบมแบม เที่ยวบ้าง กินข้าวบ้าง ดูหนังบ้าง บางทีก็พาไปเล่นเกมที่ห้องโดยที่ไม่มีอะไรเกินเลย แม้ใจจะอยากแค่ไหนก็ตามแต่จินยองคิดว่าเขาอยากทะนุถนอมแบมแบมเอาไว้ แต่สถานะของทั้งสองก็ยังคงคลุมเครืออยู่ดี
______________________________________
"มึงพี่เขารู้ว่ะว่ามึงอยู่กับกู" เพื่อนร่างหมีหันมาพูดกับเพื่อนตัวจ้อย
"เขาว่าไงบ้าง"
"พี่เขาบอกว่า ถ้ามึงงอนก็รับสายเขาจะง้อ ง้อแบบที่ไม่รู้ด้วยว่าผิดอะไรด้วย มึงเป็นเหี้ยไรครับ"
"พี่เขาด่ากูหรอ"
"ป่าว อันหลังกูเติมเอง"
"เชี้ย!"
"ว่าแต่มึงแหละเป็นไร หน้าบูดขนาดนี้อ่ะ"
"พี่เจสสิก้าไง อ่อยพี่จินกู รายนั้นก็ปล่อยให้ลวาลามขนาดนั้น น่าหมั่นไส้มั้ยล่ะ"
"อ่อ มึงหึง?"
"กูมีสิทธิด้วยหรอวะ แฟนก็ไม่ใช่"
"อ่าว นี่พวกมึงยังไม่คบกันอีกหรอวะ"
"เฮ้อ ไม่อ่ะ พี่เขาไม่ได้ขอ"
"มึงรักพี่เขาอ่ะเด้ ปกติถ้ามึงคุยกับใครเกินเดือนแม่งก็คบหมด นี่คนนี้สองเดือนละนะ ยังไม่อะไรกันเลย กูว่ามึงโดนทิ้งแน่ๆ ฮ่าๆๆ"
"อย่าแช่งดิวะ มึงๆ"
"หืม ไร"
"มึงว่าถ้ากูยอมพี่เขา เขาจะคบกับกูป้ะ"
"ฮ่าๆใจเย็น นี่มึงอยากได้พี่เขาขนาดนั้นเลยหรอวะ"
"ก็กูรักของกูนี่หว่า ไปห้องทีไรพี่จินก็ไม่เห็นทำไรกูเลย ไหนว่าเป็นเสือไง อยู่กับกูนะอ้อนเป็นแมวเลย"
"เผด็จศึกสิมึง เชื่อกู ฮ่าๆ"
"เอาจริงนะ กูกล้านะ"
"หรา มึงเนี้ยนะกล้า เคยก็ไม่เคย พูดเหมือนทำเป็นนะแหม"
"เอาน่าๆ"
"แต่ก่อนอื่นมึงรอรับสายพี่เขาละกัน กูไปก่อนนะ มีนัด"
"นัดเหี้ยไรวะ ช่วงนี้กลับบ้านเร็วนะมึง"
"เรื่องของกูหน่า ไปละเจอกันๆ"
"โอเคๆ"
ยูคยอมแย่งตัวออกไปเหลือแค่แบมแบมที่นั่งรอโทรศัพท์จินยองในโรงอาหารใต้คณะ รอแล้วรอเล่า รอมาสามชั่วโมงละ นั่งจ้องจนโทรศัพท์แทบไม่คลาดสายตาแต่ก็ไม่มีวี่แววของสายโทรเข้าเลย แบมแบมตัดสินใจโทรหาอีกฝ่ายแทนแต่ก็ไร้การตอบรับใดๆ เขาจึงตัดสินใจส่งข้อความเข้าไปในแอปพลิเคชั่นไลน์แทน
บวมบวม: ผมรอพี่โทรมาแต่พี่ก็ไม่โทร ผมคงสำคัญตัวผิดไปจริงๆ พี่ไม่ได้เป็นอะไรกับผมทำไมต้องมาง้อคนแบบผมด้วยจริงมั้ย ขอโทษนะครับที่ทำตัวงี่เง่า :( 10:10
บวมบวม: .... 12:30
บวมบวม: จะไม่โทรมาจริงๆหรอ นั่งรอที่โรงอาหารนานแล้วนะ TT 12:50
บวมบวม: บายครับ 13:20
จินยองมัวแต่อ่านหนังสือจนลืมไปว่าต้องโทรหาแบมแบม เวลาที่เขาอยู่กับกองหนังสือเขาเหมือนถูกดูดไปอีกโลกหนึ่งซึ่งน้อยคนนักที่จะผ่านเข้ามาได้ หนึ่งในนั้นคือแบมแบม จินยองรีบควักมือถือออกมาดูเห็นข้อความแจ้งเตือนก็รีบปลดล็อคแล้วกดอ่าน หัวใจหล่นวูบไปที่ตาตุ่ม คงต้องได้ง้อของจริงแล้วล่ะสิ
จินยองพยายามโทรหาแบมแบมทุกๆห้านาที บางทีโทรหาแค่ไม่ถึงนาทีก็กดวางสายแล้วกดโทรใหม่ จินยองร้อนใจเป็นอย่างมากที่อีกฝ่ายไม่ยอมรับโทรศัพท์สักที คงต้องเดือดร้อนเพื่อนอีกแล้วสินะ ว่าแล้วก็ต่อสายหาเพื่อนสนิททันที
-เหี้ยบอมกูขอที่อยู่หอน้องแบมหน่อย-
-เอาไปทำไมวะ-
-ไปง้อ-
-มึงจะเคลมน้องรหัสกูหรอสัส ฮ่าๆ-
-ใช่เวลามาตลกมั้ยครับมึง เร็วกูรีบ โกรธกูไปไหนต่อไหนแล้วเนี้ย-
-เอ่อๆเดี๋ยวไลน์บอก ว่าแต่มึงพลาดนะพูดเลย-
-พลาดอะไรวะ-
-แบมมันเป็นคิดมากนะ อะไรไม่รู้เก็บมาคิดหมด มึงทำน้องโกรธอ่ะไม่ง่ายนะที่จะหาย-
-มึงช่วยให้กำลังใจเพื่อนมึงได้มั้ยครับ-
-ไม่เว้ย ฮ่าๆ-
-แค่นี้นะ รีบบอกที่อยู่ด้วย-
-เออๆ-
วางสายเสร็จจินยองก็เปิดช่องแชทของเขากับเพื่อนรอ ถ้าโทรถามยูคยอมรายนั้นไม่บอกแน่ๆก็ต้องโทรหาพี่รหัสแบมแบมที่บังเอิญเป็นเพื่อนสนิทกับเขาพอดี
แจบอม: ตึกT9 ชั้น4 ห้อง406
______________________________________
จินยองรีบแจ้นไปตามที่อยู่นี้ทันที เขามาถึงหน้าตึกแล้วต้องรอให้มีคนแตะคีย์การ์ดก่อนถึงจะเข้าไปข้างในได้ ระหว่างรอก็โทรหาแบมแบมตลอดแต่ก็ไร้วี่แววของอีกฝ่าย เขาตัดสินใจเคาะประตูห้องยืนรออยูาครู่หนึ่งก็มีเสียงเปิดประตูออกมา แบมแบมตกใจเล็กน้อยที่เห็นจินยองยืนอยู่หน้าห้อง สีหน้าลังเลของแบมแบมบ่งบอกว่าควรให้เข้ามาในห้องดีหรือเปล่า แต่จินยองก็ถือวิสาสะผลักประตูเข้ามาภายในเสียเอง
เขาทั้งสองยืนจ้องหน้ากันอยู่ จนแบมแบมเองที่หลบสายตามองออกไปทางนอกหน้าต่าง จินยองจึงเดินเข้าไปประชิดตัวมากยิ่งขึ้น ด้วยความสูงของคนพี่ทำให้ตอนนี้เขาหายใจรดหน้าผากคนน้อง คนตัวเล็กกว่ารับรู้ถึงลมหายใจร้อนๆของอีกฝ่ายเขาคงวิ่งขึ้นมาทางบันไดแน่ๆ
"แบมครับพี่ขอโทษ พี่อยู่ในห้องสมุดเลยปิดเสียงปิดสั่นมือถือ แบมรอพี่นานมั้ยครับ" คนตัวเล็กช้อนตาขึ้นมองอีกฝ่าย
"นานครับ นานมากแต่พี่ก็ไม่เห็นโทรมาเลย" น้ำเสียงแสดงอาการงอนออกมาได้อย่างชัดเจน
"ขอโทษครับ ขอโทษทุกอย่างเลยสำหรับวันนี้ ทั้งเรื่องเจสสิก้าทั้งเรื่องไม่โทรหา พี่ผิดไปแล้วให้อภัยนะครับ ดีกันๆ" จินยองชูนิ้วก้อยขึ้นมาหวังให้คนตัวเล็กเกี่ยวมันไว้
"ช่างเถอะครับจริงๆพี่ไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้ เราไม่ได้เป็นอะไรกันผมรู้ดีครับ" คนตัวเล็กเดินหนีไปอีกทางแต่ก็ถูกมือหนาคว้าเอวเอาไว้
"ไม่เอาอย่าหนีสิ" จินยองเอาหน้าซุกเข้าไปที่ซอกคอของแบมแบม
"พี่จินยองปล่อยนะทำอะไรเนี้ย" แบมแบมพยายามแกะมือปลาหมึกของคนพี่ออก ใจจริงๆก็ไม่ได้รังเกียจหรอกแต่ตอนนี้งอนอยู่ต้องคีพลุคนิ่งๆไว้ก่อน
"ไม่ปล่อย" แบมแบมสะบัดตัวออกจนหลุดจากพันธนาการของคนพี่
"ออกไปเลย!"
"ไม่!"
"ผมบอกแล้วไงว่าพี่ไม่ต้องมาทำแบบนี้ก็ได้ เราไม่ได้เป็นแฟนกันซักหน่อย ผมรู้นะตลอดเวลาที่เราคุยกันมาพี่ก็คุยกับคนอื่นด้วย"
"แล้วไงแบม ก็ไม่แปลกเพราะพี่ยังโสดพี่จะคุยกับใครก็ได้"
"งั้นพี่ก็ไปคุยกับคนอื่นเถอะ ผมไม่ชอบ ยังไงสุดท้ายแล้วพี่ก็คงไม่เลือกผมอยู่ดี!"
"แบม! ได้ยินจากปากพี่หรอว่าพี่เลือกใคร โอเคพี่ยอมรับว่าพี่นิสัยแย่ที่คุยกับใครหลายคนแต่พี่ก็ให้ความสำคัญกับแบมเป็นคนแรกเสมอแค่นี้ยังไม่พออีกหรอ"
"พี่ออกไปเถอะ สำหรับพี่อาจแค่ต้องการคนคุยด้วยแก้เหงา แต่สำหรับแบมคือแบมรักพี่ไปแล้ว"
"..." คำว่ารักที่แบมแบมพูดออกมาทำให้หัวใจของจินยองที่เคยด้านชากลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง นี่ว่าแบมแบมคือคนที่ทำลายกำแพงหัวใจของเขา
"บอกให้ออกไปไงเล่า!" ร่างบางผลักอกของร่างสูงเต็มแรง ร่างสูงที่ไม่ทันได้ตั้งตัวก็ล้มลงกับพื้น ร่างบางย่อตัวลงไปผลักอกอีกครั้ง ครั้งแล้วครั้งเล่าจนร่างสูงชักทนไม่ไหว
"โกรธขนาดนั้นเลยหรอห้ะ!? ไล่ขนาดนี้อะนะ"
จินยองรวบมือแบมแบมทั้งสองข้างไว้ในมือเดียว มือที่ว่างอีกข้างก็จัดการกดท้ายทอยของอีกฝ่ายเข้ามาใกล้ ร่างสูงประกบริมฝีปากหนาเข้ากับริมฝีปากอิ่ม กัดลงไปที่ริมฝีปากล่างจนของเหลวสีแดงซึมออกมา ร่างสูงกระชากข้อมืออีกฝ่ายเข้ามาใกล้ทำให้ร่างบางเสียหลักล้มทับไปทั้งตัวของอีกฝ่ายและเผลออ้าปากกว้าง ลิ้นร้อนของคนร่างสูงใช้โอกาสนี้แทรกเข้าไปภายในโพรงปากของอีกฝ่าย ควานหาความหวานไปจนทั่ว กลิ่นคาวคละคลุ้งไปทั่ว จูบที่หนักหน่วงและดุดันของจินยองทำให้แบมแบมเริ่มคล้อยตาม ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นจุดที่อ่อนโยน
ร่างสูงค่อยๆคลายมือออกจากข้อมือของอีกฝ่ายที่ตอนนี้เริ่มขึ้นสีแดงเพราะแรงบีบของตัวเอง มือบางจับไหล่หนาแน่น ลิ้นคนทั้งคู่ก็ยังคงทำหน้าที่ของมันอย่างไม่ลดละ ทั้งสองแลกจูบกันอย่างพอใจก่อนที่ร่างสูงจะค่อยๆถอนริมฝีปากออกมาอย่างเสียดาย แต่เขาต้องทำอย่างอื่นต่อแล้ว หยุดแค่นี้คงไม่ได้แน่
จินยองช้อนตัวแบมแบมขึ้นมาอุ้มในท่าเจ้าหญิง ตัวเบาราวกับสำลีขาว แววตาหวานเยิ้มที่มองยังไงก็ยั่วยวนเขาชัดๆ สองแขนร่างบางโอบรอบคอคนพี่อย่างรู้งาน สายตาที่มองใบหน้าอีกฝ่ายกระตุ้นอารมณ์ความอยากได้ดีทีเดียว
ร่างสูงวางร่างบางไว้ที่บนเตียงก่อนจะถอดเสื้อของตัวเองออก มือหนาสอดเข้าไปที่ใต้เสื้อยืดผืนบางของคนตัวเล็ก ไล้ไปตามร่างกายจนหยุดอยู่ที่เม็ดบัวสีชมพู หยอกเย้าจนพอใจก่อนจะใช้มือถอดเสื้อที่เป็นอุปสรรคออก ร่างกายขาวนวลเนียนดึงดูดสายตาจินยองเป็นอย่างมาก เขายอมรับเลยว่าถึงร่างกายแบมแบมจะผอมบางแค่ไหนแต่พอเวลาอยู่บนเตียงแล้วกลับดึงดูดสายตาได้อย่างดี เขาก้มลงไปซุกไซร้ซอกคอขาวเนียนจนร่างบางร้องครางออกมา มือหนาเลื่อนลงไปถอดกางเกงร่างบางออก ส่วนกลางของอีกฝ่ายที่เริ่มชูชันขึ้นมาทำให้ร่างสูงต้องช่วยผ่อนคลาย เขาใช้มือข้างหนึ่งรูดรั้งส่วนกลางของร่างบางเป็นจังหวะอย่างช้าๆ
"อ่าา..."
ร่างสูงเร่งจังหวะมือยิ่งขึ้น ไม่นานร่างบางก็ปลดปล่อยออกมา ร่างสูงจัดการปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตัวเองออก เอาน้ำสีขาวขุ่นของคนตัวเล็กมาชะโลมนิ้วมือของตัวเอง
"เจ็บนิดนึงนะแบม"
"อื้อ"
ร่างบางพยักหน้ารับรู้ ร่างสูงค่อยๆสอดนิ้วชี้เข้าไปที่ช่องทางรักเป็นนิ้วแรก ร่างบางหลับตาแน่นด้วยเจ็บและความรู้สึกแปลกใหม่ที่ไม่เคยได้รับมาก่อน ร่างสูงสอดนิ้วกลางเข้าไปอีกนิ้ว ตามด้วยนิ้วนาง เขาไม่รีบร้อนจึงปล่อยให้ร่างบางปรับตัวให้ชินเสียก่อน เขาค่อยๆขยับนิ้วเข้าออกเป็นจังหวะที่ช้าที่สุด ร่างเล็กบิดเร้าเพราะความเจ็บปวดที่ได้รับ
"เจ็บมากมั้ย หลังจากนี้พี่จะหยุดไม่ได้แล้วนะแบม ถ้าไม่อยากต่อก็บอกนะ"
"อึก... อ่า... ต่อเลยพี่จิน แบมพร้อมแล้ว" เสียงแหบพร่าตอบออกมาแต่ตายังคงหลับสนิทเพราะความเจ็บ
จินยองถอนนิ้วออกมาก่อนจะเอาน้ำขาวขุ่นของร่างบางมาชะโลมแท่งร้อนของตน รูดรั้งอยู่สองสามทีก็ขยายตัวเต็มที่
"แบมครับ ลืมตาสิ"
"งื้ออออ"
ร่างบางค่อยๆเปิดเปลือกตาออก และค่อนข้างตกใจกับขนาดของร่างสูง ร่างสูงค่อยๆสอดแก่นกายเข้าไปที่ช่องทางรักของร่างเล็กแต่สายตายังคงจับจ้องไปที่คนใต้ร่างไม่วางตา ร่างเล็กเองก็มองการกระทำนั้นอย่างพอใจ เขาเต็มใจให้อีกฝ่ายทำแบบนี้เอง ทำไมจะไม่ชอบล่ะ ถึงแม้ต้องรับมือกับความเจ็บปวดอันมหาศาลที่จะตามมาก็เถอะ
"เจ็บ แบมเจ็บ ฮืออออ"
น้ำตาไหลอาบแก้มใส มือเล็กขยำผ้าปูที่นอนจนยับยู้ยี้ไปหมด ร่างสูงสอดแก่นกายเข้าไปจนสุด เขาปล่อยไว้สักพักเพื่อให้คนตัวเล็กได้ปรับตัว
"จิกไหล่พี่ก็ได้นะครับ ร้องออกมาดังๆเลยนะไม่ต้องกลั้นเสียงไว้ พี่อยากได้ยินเสียงแบม"
มือเล็กเลื่อนขึ้นไปจับไหล่แน่น ร่างสูงรู้สึกร่างบางเริ่มปรับตัวได้แล้วก็ขยับสะโพกเป็นจังหวะช้าๆไม่รีบร้อน เสียงร้องบ่งบอกถึงความเจ็บปวดในตอนแรกของร่างบางบัดนี้แปรเปลี่ยนเป็นเสียงครางหวานที่คนฟังพออกพอใจเป็นที่สุด
"อ๊ะ อ๊า.. อ๊ะ!"
"อืม........"
เสียงครางต่ำของจินยองบ่งบอกถึงความพอใจในบทรักครั้งนี้ เขาขยับสะโพกรัวเร็วและถี่ขึ้น ก่อนจะผ่อนจังหวะช้าลงเพื่อแกล้งคนใต้ร่าง คนตัวเล็กมองด้วยสายตาหวานเยิ้มก่อนจะร้องขออีกฝ่าย
"พี่จินเร็วสิ งื้อ ... แบมไม่ไหวแล้วนะ"
ร่างสูงยิ้มอย่างพอใจก่อนจะโน้มใบหน้าลงประกบฝีปากอีกครั้งโดยไม่มีการรุกล้ำใดๆ เขาขยับสะโพกรัวถี่อีกรอบ จนเขาถึงจุดหมายปลายทาง ร่างสูงปล่อยน้ำรักใส่คนตัวเล็กจนมันทะลักออกมาจากช่องทาง เขาดึงแท่งร้อนของตัวเองออกแล้วก้มลงไปใช้ปากครอบครองแก่นกลายของอีกฝ่ายที่ยังคงชูชันอยู่
ร่างสูงใช้ลิ้นหนาดูดดึงแก่นกายเล็ก มือหนาทำหน้าชักขึ้นชักลงจนคนตัวเล็กร้องครางออกมาไม่เป็นภาษา ไม่นานนักน้ำสีขาวขุ่นก็ถูกปลดปล่อยอีกครั้ง ร่างบางพยายามดันอีกฝ่ายออกเพราะกลัวเขาจะรังเกียจแต่ไม่เลย ร่างสูงเล็มเลียน้ำสีขาวของอีกฝ่ายจนหมดก่อนจะลุกเดินไปหยิบกระดาษทิชชู่ที่วางอยู่ไม่ไกลมาเช็ดทำความสะอาดตัวเองและบริเวณที่น้ำรักของเขากระเด็นไปโดนคนตัวเล็ก ร่างสูงล้มตัวลงนอนข้างร่างบางก่อนจะดึงอีกฝ่ายให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอด
"แบมรักพี่จินนะครับ"
"..."
ร่างสูงไม่ตอบอะไรได้แต่ลูบหัวอีกฝ่ายกล่อมให้หลับ แบมแบมหลับตาทำเหมือนว่ากำลังเข้าสู่นิทราแต่จริงๆแล้วไม่ใช่เลย เขาเตรียมใจไว้ว่ายังไงก็ต้องโดนทิ้งแน่ๆ เพราะจากที่รู้ๆมาจินยองจะไม่คบกับคนที่มีเซ็กซ์ด้วย ไม่มีใครรู้เหตุผล จินยองไม่ได้คบใครมาหลายปีแล้ว มีแต่คุยกันจีบกันจบที่เตียงและก็ขาดการติดต่อกันโดยสิ้นเชิง และเขาคงเป็นรายต่อไป
จินยองไม่ได้ตอบออกไปไม่ใช่ว่าความรู้สึกในใจไม่ชัดเจน เขาแค่รอให้ถึงพรุ่งนี้ เขาจะจัดการกับคนที่เขากำลังคุยอยู่ทุกคน อยากทำตัวเองให้เคลียก่อนที่จะเริ่มคบกับใครสักคนอย่างจริงจังสักที และแล้วทั้งสองคนก็เข้าสู่นิทราเพราะความอ่อนเพลียจากกิจกรรมอันร้อนแรงนั้น
______________________________________
แบมแบมตื่นขึ้นมาพร้อมความว่างเปล่าข้างกาย เขาตระหนักดีว่าทุกอย่างมันจบแล้ว แต่เขาก็มีความสุขดีที่ได้มอบครั้งแรกให้กับคนที่เขารัก วันนี้เขาไม่มีเรียนจึงไม่ต้องรีบลุกไปแต่งตัว แบมแบมนอนมองเพดานสีขาว ที่เมื่อคืนเขามองไม่เห็นเพดานเลย เห็นแต่หน้าคนรัก แบมแบมยิ้มออกมากับความสุขที่ผ่านไป ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ เขาก็คงทำแบบเมื่อคืนอยู่ดี แม้ว่าจะไม่ได้คบกับจินยองก็ตาม
______________________________________
หลังจากที่จินยองเคลียทุกอย่างเสร็จหมดแล้ว มั่นใจว่าจะไม่มีใครมาโวยวายเรื่องความสัมพันธ์ของเขาหลังจากที่เริ่มคบกับใครสักคนไปแล้วแน่ๆ เขาเดินหาคนตัวเล็กที่เมื่อคืนมอบความสุขให้กับเขาจนทั่วตึกคณะก็ไม่เห็นวี่แวว จนเดินสวนกับอ.มาร์คคนที่เขาเคยจีบแต่ก็ไม่สำเร็จเพราะอ.มาร์คมีเจ้าของแล้วนั่นเอง
"อ.มาร์คครับผมมีเรื่องจะถามครับ"
"ว่าไงล่ะ"
"คือวันนี้อ.มีสอนเด็กปีสองมั้ยครับ"
"ไม่นะ ไม่มีเลย ทำไมหรอ"
"อ่อเปล่าครับ ผมมาตามหาน้องน่ะครับ"
"ตามหาใครล่ะ"
"เอ่อคือ... แบมแบมครับ"
"อ่อแบมแบมเพื่อนยูคยอมหรอ วันนี้ไม่มีเรียนนี่นา เด็กสองคนนี้ลงเรียนเหมือนกันเลยรู้"
"อ่อครับ...ว่าแต่อ.รู้ได้ไงครับ.. หรือว่าอ.กับยูคยอม"
"ผมขอตัวก่อนนะครับมีสอน" มาร์คเดินเลี่ยงออกมาเพราะไม่อยากต่อความยาวสาวความยืดกับจินยอง
______________________________________
เมื่อจินยองรู้ว่าแบมแบมไม่มีเรียนเขาจึงกลับมาที่ห้องแห่งความสุขอีกครั้งเพื่อหวังจะระบุความสัมพันธ์ระหว่างเขาเองกับคนตัวเล็กให้ชัดเจน ร่างสูงเคาะประตูห้องอยู่สองสามครั้งเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้น ร่างเล็กในชุดนอนสีขาวบางท่าทางงัวเงียไม่น้อยเนื่องจากอาการอ่อนเพลียและความง่วงที่มีทำให้เขาสะลึมสะลือ แต่ตากลมโตก็ต้องเบิกกว้างเมื่อคนตรงหน้าคือจินยอง
"พะ...พี่มาทำไม"
"หืม ทำไมถามแปลกงั้นล่ะ" จินยองเกาหัวด้วยความสงสัย
"ก็พี่ทิ้งผมไปแล้วไม่ใช่หรอ"
"ห้ะ! เห้ย! เดี๋ยวก่อนพี่พูดตอนไหนว่าทิ้งบ้าหรือเปล่า พี่กลับไปอาบน้ำที่หอมาละก็ไปที่มหา'ลัย แต่เห็นแบมนอนอยู่เลยไม่อยากปลุก"
"พี่พูดจริงนะ.."
"จริงสิครับ พี่กลับไปจัดการทุกคนที่พี่คุยด้วยหมดแล้ว ตอนนี้พี่พร้อมจะดูแลแบมแค่คนเดียวแล้วนะ คบกับพี่นะครับ" มือหนาเอื้อมไปจับมือบางมาวางไว้ที่อกข้างซ้ายของตน "หัวใจพี่ให้แบมดูแลนะครับ เราเอาหัวใจมาแลกกัน"
"ใจแลกใจ" น้ำตาไหลรินอาบแก้มทั้งสองข้างของคนตัวเล็ก
"ต่อไปนี้แบมจะทำอะไรกับหัวใจพี่ก็ได้ทั้งนั้นนะครับ จะดูแลมันหรือจะทำลายมันก็ขึ้นอยู่กับแบมแล้ว"
"ฮึก...อึก...ฮึก"
"พี่จินรักแบมนะครับ"
-FIN-
Talk: สวัสดีค่ะๆๆๆ สวัสดีทุกคน บอกก่อนเราชิปเป็นวงกลมเนาะ คู่หลักที่แต่งคือคยอมมัค เรามีฟิคเรื่องยาวด้วยนะคะ เรื่อง มือปราบมาร × อสูนจิ้งจอกเก้าหาง เข้าเรื่องค่ะที่เราแต่งเนียร์แบมเพราะสนองความต้องการตัวเองล้วนๆ5555 กามนั้นเอง จริงๆเราก็แต่งได้หลายคู่นะคะ ลองรีเควสมาดูถ้ามีเวลาว่างเราจะแต่งตามที่อยากอ่านค่ะ เมนชั่นคุยกับเราโดยตรงได้ที่ @meeso6686 นะคะ มาหวีดใส่เราได้เราไม่กัด5555
Talk2: เรื่องนี้มันเป็นภาคต่อของฟิคทานตะวันยูมาร์คนะคะ มีคนรีเควสว่าขอให้ต่อคู่เนียร์แบมเราก็จัดให้ตามคำขอ สาเหตุที่มีเอ็นซีคงเพราะคู่แรกมีแล้วคู่สองไม่มีขายหน้าแย่เลย เพราะฉะนั้น เลยต้องตัดซะหน่อย555 ฟิคใสใสเราก็มีค่ะ ในเด็กดีเราลงแนวแฟนตาซีด้วย ทั้งนี้ทั้งนั้นขอบคุณผู้อ่านทุกท่านนะคะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น